Որպէս սիրելի́ են յարկք քո տ(է)ր զօրու(թ)ե(ան)ց,
ցանկայ եւ փափագէ անձն իմ ՛ի գաւիթս քո։ Սիրտ իմ եւ մարմին իմ՝ ցնծասցեն առ ա(ստուա)ծ կենդանի։
Քանզի ճնճղուկ եգիտ իւր տուն. եւ տատրակ զբո́յն ուր դիցէ զձագս իւր։ Սեղան քո տ(է)ր զօրութե(ան)ց, թագաւոր իմ եւ ա(ստուա)ծ իմ։
Երանի́ ամենեցուն որ բնակեալ են ՛ի տան տ(եառ)ն, յաւիտեանս յաւիտենից օրհնեսցեն զքեզ։
Երանեալ է այր որոյ օգնու(թ)ի(ւն) իւր ՛ի քէն է. ե́լս եդ ՛ի մտի իւրում
՛ի հովտէս տրտմութե(ան) ՛ի տեղւոջ յորում ուխտեաց։
Զօրհնու(թ)ի(ւն) ստասցի որ զօրէնս դնէ, գնասցէ նա ՛ի զօրութ(են)է ՛ի զօրու(թ)ի(ւն), եւ երեւեսցի ա(ստուա)ծ հրեշտակաց ՛ի սիովն։
Տ(է)ր ա(ստուա)ծ զօրու(թ)ե(ան)ց լո́ւր աղօթից իմոց, ո́ւնկն դիր ա(ստուա)ծ յակովբայ։
Ընդունելի́ ես դու մեր, տե́ս ա(ստուա)ծ եւ նայեա́ յերեսս օծելոյ քոյ։
Վասն զի լա́ւ է ինձ մի օր ՛ի գաւիթս քո, քան զհազարս։ Ընտրեցի ը(նդ) աղբ գալ ՛ի տան ա(ստուծո)յ, առաւել քան զբնականալ ՛ի յարկս մեղաւորաց։
Զողորմութի(ւն) եւ զճշմարտութի(ւն) սիրէ տ(է)ր ա(ստուա)ծ, զշնորհս եւ զփառս տացէ։
Տ(է)ր ո́չ պակաս առնէ զողորմու(թ)ի(ւն) իւր յայնցանէ, որ գնան յանբծութե(ան)։ Տ(է)ր ա(ստուա)ծ զօրութե(ան)ց երանեալ է այր որ յուսայ ՛ի քեզ։ Տունք. ժ՜դ։
