Հիմունք ն(ո)ր(ա) ՛ի լեառն ՛ի ս(ուր)բ ն(ո)ր(ա).
սիրէ տ(է)ր զդրունս սիովնի քան զա(մենայ)ն յարկսն յակոբայ։
Փառաւորեալն խօսեցաւ վ(ա)ս(ն) քո, ահաւադիկ քաղաքդ ա(ստուծո)յ։
Յիշեցի զրահաբ եւ զբաբելովն ոյք ճանաչեն զիս. ահա այլազգիք եւ ծուր եւ ժողովուրդք հնդկաց՝ սոքա եղեն անդ։
Սիովնի ասի մայր, եւ մարդ ծնաւ ՛ի նմա, եւ ինքն հիմունս արկ նմա բարձրեալն։
Տ(է)ր պատմեսցէ գրովք ժողովրդեան, իշխանացս այսոցիկ որ եղեն անդ։
Ո(ր)պ(էս) զի ուրախ լիցին ՛ի քեզ ամենեքեան. որոց բնակութի(ւն) իւրեանց ՛ի քէն է։ Տունք. զ՜։
