Ձայնիւ իմով ես առ տ(է)ր կարդացի, ձայնիւ իմով առ ա(ստուա)ծ, եւ նայեցաւ առ իս։
Յաւուր նեղու(թ)ե(ան) իմոյ զա(ստուա)ծ խնդրեցի ձեռօք իմովք, ՛ի գիշերի առաջի ն(ո)ր(ա) եւ ո́չ խաբեցայ։ Ո́չ կամէր մխիթարել անձն իմ,
յիշեցի զա(ստուա)ծ եւ ուրախ եղէ. հոգայի եւ նուազէ́ր յիս հոգի իմ։ Հանգիստ։
Ժամանեցին պահուց աչք իմ, խռովեցայ եւ ո́չ խօսեցայ.
խորհեցայ զաւուրսն զառաջինս եւ զամս յաւիտենից յիշեցի։
Խօսեցայ ՛ի գիշերի ընդ սրտի իմում, հոգայի՝ եւ տառապէր յիս հոգի իմ։
Մի թէ յաւիտենից մերժեսցէ՞ զիս տ(է)ր, եւ ո՞չ եւս յաւելուցու ՛ի հաճել եւ եւս։
Կամ ՛ի սպա՞ռ արգելցէ զողորմութի(ւն) իւր յինէն, կամ կատարեա՞ց զբան իւր ազգէ մինչեւ յազգ։
կամ մոռասցի՞ գթալ ա(ստուա)ծ իմ եւ եւս, կամ արգելցէ՞ զգթութի(ւն) իւր բարկու(թեամ)բ իւրով։
Ասացի թէ այժմ սկսայ. այս է նորոգումն աջոյ բարձրելոյն։
Յիշեցի զգործս տ(եառ)ն իսկզբանէ, յիշեցի զսքանչելիս ն(ո)ր(ա)։
Խօսեցայ յա(մենայ)ն գործս քո, եւ ՛ի ձեռագործս քո խորհեցայ։
Ա(ստուա)ծ ՛ի սրբու(թ)ե(ան) են ճանապարհք քո. ո՞վ է ա(ստուա)ծ մեծ ո(ր)պ(էս) զա(ստուա)ծ մեր.
դու ես ա(ստուա)ծ որ առնես զսքանչելիս։ Ցուցեր ժողովրդեան քում զզօրու(թ)ի(ւն) քո.
փրկեցեր բազկաւ քով զժողովուրդս քո զորդիսն յակովբայ եւ յովսեփու։ Հանգիստ։
տեսին զքեզ ջուրք ա(ստուա)ծ, տեսին զքեզ ջուրք եւ երկեան, եւ խորք խռովեցան
՛ի ձայնէ ջուրց բազմաց։ Ձայն ետուն ամպք, քանզի եւ նետք քո գնան
՛ի ձայնէ որոտալոյ քոյ անուի։ Երեւեցան փայլատակունք քո տիեզերաց, խռովեցաւ եւ դողաց երկիր։
՛Ի ծովո́ւ են ճանապարհք քո, եւ շաւիղք քո ՛ի ջուրս բ(ա)զ(ու)մս, եւ հետք քո ոչ եւս երեւին։
Առաջնորդեցեր ո(ր)պ(էս) խաշին ժողովրդեան քոյ, ՛ի ձեռն մովսիսի եւ ահարոնի։ Տունք. ժ՜ը։ Գոբղայս. լ՜ը։
