՛Ի կատարած ընդ օրհնութի(ւն)ս. մի́ ապականեր. Սաղմոս յասափ. երգ առ ասորեստանեայս. Հ՜Ե։
Յայտնի́ է ՛ի հրէաստանի ա(ստուա)ծ, եւ յի(սրա)էլ մեծ է անուն ն(ո)ր(ա)։
Եղեւ խաղաղութի(ւն) տեղի ն(ո)ր(ա), եւ բնակու(թ)ի(ւն) ն(ո)ր(ա) սիովն։
Անդ խորտակեաց տ(է)ր զզօրութի(ւն) աղեղան, զզէ́ն զսո́ւր եւ զճակատամարտ։
Լուսատու ես դու սքանչելապէս լերանցն յաւիտենից.
խռովեցին ամենեքեան որ անմիտ են սրտիւք, ննջեցին զքունս իւրեանց եւ ոչ ինչ գտին։ Ամենայն արք ՛ի մեծու(թ)ե(ան) ձեռաց իւրեանց.
՛ի սաստէ քումմէ ա(ստուա)ծ յակոբայ ննջեցին, եւ ոյք հեծեալ էին ՛ի ձիս։
Դու ահաւոր ես եւ ո՞վ կարէ կալ առաջի քո.
ո(ր)պ(էս) երեւեցար դու յերկնից, յայտնի եղեւ բարկու(թ)ի(ւն) քո։ Երկիր երկեաւ եւ սարսեա́ց
ը(նդ) յառնելն ա(ստուծո)յ ՛ի դատաստան. ընդ ապրեցուցանել զա(մենայ)ն հեզս երկրի։
Խորհուրդք մարդկան խոստովա́ն առնին առ քեզ, եւ ծածկեալք իմաստու(թեամ)բ օրհնեսցեն զքեզ։
Ո́ւխտս դիք եւ կատարեցէ́ք տ(եառ)ն ա(ստուծո)յ մերոյ, ամենեքեան ոյք շուրջ էք զնովաւ։ Մատուցէ́ք պատարագս ահաւորին.
ո́ քաղէ զհոգիս իշխանաց, ահաւոր է նա քան զա(մենայ)ն թագաւորս երկրի։ Տունք. ժ՜։
