Ընդէ՞ր մերժեցեր ա(ստուա)ծ ՛ի սպառ. բարկացաւ սրտմտութի(ւն) քո ՛ի վ(ե)ր(այ) խաշին արօտի քոյ։
Յիշեա́ զժողովուրդ քո զոր ստացա́ր իսկզբանէ. փրկեցեր զվիճակ ժառանգու(թ)ե(ան) քոյ։ Լեառն սիոն ա́յս որ բնակեցեր դու ՛ի սմա.
համբարձ զձեռն քո ՛ի վ(ե)ր(այ) ամբարտաւանու(թ)ե(ան) ն(ո)ց(ա) ՛ի սպառ։ Որ ինչ անիրաւեցաւ թշնամին ՛ի սրբութե(ան) քում,
պարծեցան ատելիք քո ՛ի մէջ բարեկենդանութե(ան) քոյ։
Եդին զնշանս իւրեանց ՛ի նշանս. եւ ինքեանք ո́չ ծանեան զելս ՛ի վերուստ։ Ո(ր)պ(էս) յանտառի փայտատօք
կոտորեցին զդրունս ն(ո)ր(ա), ՛ի միասին փայտատօք եւ մրճովք կործանեցին զնա։
Այրեցին ՛ի հուր զսրբու(թ)ի(ւն) քո. յերկրի պղծեցին զխորան անուան քոյ։
Ասացին ՛ի սիրտս իւրեանց ազգ ն(ո)ց(ա) ՛ի միասին, եկայք լռեցուսցո́ւք զա(մենայ)ն տօնս ա(ստուծո)յ յերկրէ։
Նշանս մեք ինչ ո́չ տեսաք, եւ ո́չ եւս գուցէ մարգարէ. եւ զմեզ ինչ ոք ո́չ ճանաչիցէ։
Մինչեւ յե՞րբ ա(ստուա)ծ նախատէ թշնամին, բարկացուցանէ հակառակորդն զանուն սուրբ քո։
Ընդէ՞ր դարձուցանես զձեռն քո, եւ զաջ քո ՛ի միջոյ ծոցոյ քումմէ ՛ի սպառ։
Ա(ստուա)ծ թագաւոր մեր յառաջ քան զյաւիտեանս, որ արարեր զփրկու(թ)ի(ւն) ՛ի մէջ երկրի։
Դու հաստատեցեր զօրու(թեամ)բ քով զծով. դու խորտակեցե́ր զգլուխս վիշապաց ՛ի վ(ե)ր(այ) ջուրց։
Դու փշրեցեր զգլուխ վիշապին, եւ ետուր զնա կերակո́ւր զօրացն հնդկաց։
Դու բղխեցուցե́ր զաղբեւրս եւ զվտակս, դու ցամաքեցուցեր զգետս սաստիկս։
Քո́ է տիւ եւ քո է գիշեր, զլոյս եւ զարեւ դո́ւ հաստատեցեր.
եւ դու հաստատեցեր զա(մենայ)ն սահմանս երկրի. զգարուն եւ զամառն դո́ւ ստեղծեր։
Այս յո́ւշ լիցի քեզ զի թշնամին նախատեաց զտ(է)րդ. ժողովուրդ անզգամ բարկացո́յց զանուն ս(ուր)բ քո։
Մի́ մատներ գազանաց զանձն որ խոստովան առնի առ քեզ, եւ զանձինս տնանկաց քոց մի́ մոռանար ՛ի սպառ։
Հայեա́ յուխտ քո՝ զի լցա́ն տունք ափշելոց յերկրի անիրաւու(թեամ)բ։
Մի դարձցի տնանկն ամաչեցեալ. այլ աղքատն եւ տնանկ օրհնեսցեն զանուն սուրբ քո։
Արի́ ա(ստուա)ծ եւ դատեա́ զդատաստանս քո. յիշեա́ զնախատինս որ յանզգամէն զօրհանապազ։
Մի́ մոռանար զձայն պաշտօնէից քոց. ամբարտաւանու(թ)ի(ւն) ատելեաց քոց վերասցի հանապազ։ Տունք. ի՜բ։ Գոբղայս. խ՜զ։
