Իբրեւ զի բարի́ է ա(ստուա)ծ ի(սրաէ)լի, եւ ոյք ուղիղ են սրտիւք։
Բայց զի ի́մ փոքր մի եւս սասանեալ էին ոտք, սակաւիկ մի եւ գայթագղեալ էին գնացք։
Նախանձեցայ ես ընդ անօրէնս՝ զխաղաղու(թ)ի(ւն) մեղաւորաց ո(ր)պ(էս) տեսանէի,
ո́չ գոյր վրէպ մահու ն(ո)ց(ա)։ Հաստատուն էին տանջանք ն(ո)ց(ա),
՛ի վաստակս մարդկան չեն նոքա, եւ ըստ մարդկան ո́չ տանջեսցին։
Վ(ա)ս(ն) այսորիկ կալա́ւ զն(ո)ս(ա) ամբարտաւանու(թ)ի(ւն). արկան զիւրեամբք զամպարշտութի(ւն) եւ զանիրաւու(թ)ի(ւն) իւրեանց։
Ելցէ ո(ր)պ(էս) ՛ի ճարպոյ անիրաւու(թ)ի(ւն) ն(ո)ց(ա). զի գնացին նոքա ըստ խորհրդոց սրտից իւրեանց։
Խորհեցան եւ խօսեցա́ն չարութ(եամ)բ. զապիրատութի(ւն) ՛ի բարձունս խորհեցան։
Եդին յերկի́նս զբերանս իւրեանց, եւ զլեզուս իւրեանց ածէի́ն զերկրաւ։
Վ(ա)ս(ն) այսորիկ ժողովուրդ իմ դարձցին այսրէն, եւ աւուրք իմ լի́ կատարեալ գտցին ՛ի ն(ո)ս(ա)։
Ասացին թէ զիա՞րդ գիտա՞ց ա(ստուա)ծ. կամ գուցէ՞ արդեւք գիտու(թ)ի(ւն) առ ՛ի բարձրելոյ։
Ահա մեղաւորք են եւ յաջողեա́լ է ն(ո)ց(ա), կան եւ ունին զմեծու(թ)ի(ւն) աշխարհի։
Ասացի՝ ՛ի զո́ւր ուրեմն արդարացուցի զսիրտ իմ. լուացայց զսրբութ(եամ)բ զձեռս իմ,
եւ եղէ ես խոշտանկեալ զօրհանապազ. եւ կշտամբանք իմ ընդ առաւօտս։
Թէպէտ եւ ասացի, թէ ա́յսպէս պատմեցից ահաւասիկ յազգս որդւոց քոց որոց եւ ուխտեցի։
՛Ի մտի եդի թէ սակայն եւ ա́յս ջան է առաջի իմ,
մինչեւ մտից ՛ի սրբու(թ)ի(ւն) ա(ստուծո)յ եւ ՛ի միտ առից զկատարած ն(ո)ց(ա)։
Սակայն վ(ա)ս(ն) նենգու(թ)ե(ան) ն(ո)ց(ա) տարագի́ր արասցես զնոսա. կործանեսցես զն(ո)ս(ա) յամբարտաւանութե(ան) իւրեանց։
Իսկ զիա՞րդ եղեն յաւեր յանկարծակի, սատակեցա́ն պակասեցա́ն կորեան վ(ա)ս(ն) անօրէնու(թ)ե(ան) իւրեանց,
եւ եղեն ո(ր)պ(էս) երազք զարթուցելոց։ Տ(է)ր ՛ի քաղաքի քում զպատկերս ն(ո)ց(ա) անարգեսցես.
զի հուր բորբոքեցա́ւ ՛ի սրտի իմում, եւ երիկամունք իմ այլագունեցան։
Ես արհամարհեալ եղէ եւ ո́չ գիտացի։
ո(ր)պ(էս) զանասուն համարեցայ առաջի քո, եւ ես յա(մենայ)ն ժամ ը(նդ) քեզ եմ։
Կալար զաջոյ ձեռանէ իմմէ, ՛ի խորհուրդս քո առաջնորդեցեր ինձ, եւ փառօք ընկալար զիս։
Զի՞նչ կայ իմ բնաւ յերկինս, կամ ՛ի քէն զի՞նչ եւս խնդրեցից յերկրէ։
Նուաղեաց սիրտ իմ եւ մարմին իմ. ա(ստուա)ծ սրտի իմոյ, բաժին իմ ա(ստուա)ծ յաւիտեան։
Ահաւասիկ ոյք հեռի արարին զանձինս իւրեանց ՛ի քէն կորիցեն. սատակեսցե́ս զամենեսեան որ ապստամբ եղեն ՛ի քէն։
Ինձ մերձենալ առ ա(ստուա)ծ բարի է, եւ դնել առ տ(է)ր զյոյս իմ։ Պատմել զա(մենայ)ն օրհնու(թ)ի(ւն)ս քո, ՛ի դրունս դստե́ր սիոնի։ Տունք. ի՜դ։
