და მოვიდეს წიაღ ზღუასა მას, სოფელსა მას ღადარინელთასა.
და ვითარცა გამოვიდა იგი ნავით, მეყსეულად მოეგებვოდა მას საფლავებისაგან კაცი, რომლისა თანა იყო არაწმიდაჲ სული,
რომელსა საყოფელადვე აქუნდა საფლავები და არცაღა ჯაჭუებითა ვის ჴელ-ეწიფა შეკრვად იგი.
მრავალგზის ჯაჭჳთა და ბორკილითა შეკრულ იყო იგი და განხეთქის და შემუსრის, და არა ვის ეძლო დაყენებად მისა.
და მარადის ღამე და დღე საფლავებსა და მთათა გარე იქცევინ, ღაღადებნ და დაიკოდნ თავსა თჳსსა ლოდითა.
და ვითარცა იხილა მან იესო შორით, მორბიოდა და თაყუანის-სცა,
ღაღადებდა ჴმითა დიდითა და იტყოდა: რაჲ ძეს ჩემი და შენი, იესო, ძეო ღმრთისაო მაღლისაო? გაფუცებ შენ ღმერთსა, ნუ მტანჯავ მე.
რამეთუ ეტყოდა მას იესო: სული ეგე არაწმიდაჲ, განვედ კაცისა მაგისგან!
და ჰკითხა მას: რაჲ არს სახელი შენი? და ჰრქუა მას: ლეგეონ არს სახელი ჩემი, რამეთუ მრავალ ვართ.
და ევედრებოდა მას ფრიად, რაჲთა არა განასხნეს იგინი გარეშე სოფელსა.
და იყო მუნ კოლტი ღორთა დიდძალი, მთასა გარე მძოვარი.
და ევედრებოდეს მას ყოველნი იგი ეშმაკნი და ეტყოდეს: მიმავლინენ ჩუენ ღორებსა იმას, რაჲთა მათა შევიდეთ.
და უბრძანა მათ და განვიდა სულები იგი არაწმიდაჲ კაცისა მისგან და შევიდა ღორებსა მას, და მიმართა კოლტმან მან ღორებისამან კბოდესა მას ზღუად, რამეთუ იყვნეს ვითარ ორ ათას და დაიშთვნეს ზღვასა მას შინა.
ხოლო მწყემსნი იგი მათნი ივლტოდეს და უთხრეს ქალაქსა და დაბნებსა. და გამოვიდეს ხილვად, რაჲძი არს, რომელი-იგი იქმნა.
და მოვიდეს იესოსა და იხილეს ეშმაკეული იგი მჯდომარე, შემოსილი და გონიერი, რომლისა თანა-იგი ყოფილ იყო ლეგეონი, და შეეშინა.
და უთხრობდეს მათ, რომელთა-იგი ეხილვა, ვითარ-იგი იქმნა ეშმაკეულისა მისთჳს და ღორებისა მისთჳს.
და ევედრებოდეს მას, რაჲთა წარვიდეს საზღვართა მათთაგან.
და აღ-რა-ვიდა იესო ნავსა, ევედრებოდა მას, რომელი-იგი იყო პირველ ეშმაკეული, რაჲთა მის თანა იყოს.
და არა უტევა იგი, არამედ ჰრქუა მას: წარვედ სახიდ შენდა თჳსთა შენთა თანა და უთხარ მათ, რაოდენი გიყო შენ უფალმან და შეგიწყალა.
და წარვიდა იგი და იწყო ქადაგებად ათქალაქსა მას, რაოდენი უყო მას იესო: და ყოველთა უკჳრდა.
და წიაღჴდა რაჲ კუალად იესო მიერ კერძო, შეკრბა მისა ერი დიდძალი. და იყო ზღჳსკიდესა,
და, აჰა, მო-ვინმე-ვიდა მისა ერთი შესაკრებელისმთავარი, სახელი მისი იაროს; იხილა იგი და შეუვრდა ფერჴთა მისთა.
და ევედრებოდა მას ფრიად და ეტყოდა, ვითარმედ: ასული ჩემი აღესრულების, რაჲთა მოხჳდე და დაასხნე ჴელნი მას ზედა და განერეს და ცხონდეს.
და წარვიდა იესო მის თანა. და მისდევდა მას ერი მრავალი და შეაურვებდეს მას.
და დედაკაცი ვინმე იყო მუნ, რომელი იყო წყაროთა სისხლისათა გუემულ ათორმეტ წელ.
და ფრიად ვნებულ იყო იგი მრავალთაგან მკურნალთა და წარეგო ყოველივე მისი, და არარაჲ სარგებელ ეყო, არამედ უფროსად უძვირესად მოვიდა.
და ვითარცა ესმა იესოსთჳს, მოუჴდა მას ერსა მას შორის ზურგით კერძო და შეახო სამოსელსა მისსა,
რამეთუ იტყოდა გულსა შინა თჳსსა: დაღათუ სამოსელსა ოდენ მისსა შევახო, ვცხონდე.
და ვითარცა შეეხო, მეყსეულად განჴმა წყარო იგი სისხლისა მის, და ცნა ჴორცთაგან, რამეთუ განიკურნა გუემულებისაგან.
ხოლო იესო გულისჴმა-ყო მეყსეულად თავით თჳსით განსრული იგი ძალი მისგან, მოიქცა ერისა მის და თქუა: ვინ შემახო სამოსელსა ჩემსა?
ხოლო მოწაფენი მისნი ეტყოდეს მას: ხედავ ერსა ამას, რამეთუ შეგაჭირვებენ შენ, და შენ იტყჳ: ვინ შემახო მე?
და მიმოხედვიდა, რაჲთა იხილოს, რომელმან ესე ყო.
ხოლო დედაკაცსა მას შეეშინა და ძრწოდა, უწყოდა, რაჲ-იგი იქმნა მის ზედა, მოვიდა და შეუვრდა მას და უთხრა მას ყოველი ჭეშმარიტი.
ხოლო თავადმან ჰრქვა მას: ასულო, სარწმუნოებამან შენმან გაცხოვნა შენ. წარვედ მშჳდობით და იყავ შენ ცოცხალ გუემულებისაგან შენისა!
და ვითარ იგი ამას იტყოდა, მოვიდეს შესაკრებელისმთავრისანი მის და ეტყოდეს: ასული შენი აღესრულა, რაჲსაღა აშრომებ მოძღუარსა?
ხოლო იესოს ვითარ ესმნეს სიტყუანი ესე, რომელსა ეტყოდეს, ჰრქუა შესაკრებელთმთავარსა მას: ნუ გეშინინ, გარნა გრწმენინ ხოლო!
და არავინ უტევა მიდევნებად მის თანა, გარნა პეტრე და იაკობ და იოანე, ძმა იაკობისი.
და მოვიდა სახლსა მის შესაკრებელთმთავრისასა და იხილა შფოთი და ტირილი და ღაღადება ფრიადი.
და შევიდა და ჰრქუა მათ: რასა აღშფოთებულ ხართ და სტირთ? ყრმა ეგე არა მომკუდარ არს, არამედ სძინავს.
და იგინი ჰბასრობდეს მას, ხოლო თავადმან გამოასხა ყოველი იგი შფოთი და მიიყვანა მამა მის ყრმისა და დედა და მოწაფენი მისნი და შევიდა, სადა-იგი იდვა მკუდარი იგი ყრმა,
და უპყრა ჴელი ყრმისა მის და ჰრქუა მას: ტალითა კუმი! -- რომელ არს თარგმანებით: შენ გეტყჳ, ყრმაო, აღდეგ!
და მეყსეულად აღდგა ქალი იგი და იწყო სლვად, რამეთუ იყო იგი ათორმეტის წლის ოდენ. და განუკჳრდებოდა მათ განკჳრვებითა დიდითა ფრიად.
და ამცნებდა მათ ფრიად, რაჲთა არა ვინ აგრძნას ესე, და უბრძანა მათ, რაჲთა სცენ მას ჭამადი.
