მოაბსა ესრეთ თქუა უფალმან ძალთამან, ღმერთმან ისრაილისამან: ვაჲ ნაბავსა ზედა, რამეთუ წარწყმდა, მოისპო; წარღებულ იქმნა კარიათიმი, სირცხჳლეულ იქმნა სიმაგრე მასოგასა და იძლია.
არღარა არს მერმე მუღრობაჲ ესებონს შინა მოაბისასა, ისიტყუნეს მის ზედა ძჳრნი: მოვედით და მოვჰკუეთოთ იგი ნათესავისაგან, და დაცხრომით დასცხრეს. უკუანა შენსა ვიდ\ოდეს Page of ed. 1709: 124a მახჳლი.
რამეთუ ჴმაჲ მღაღადებელთაჲ მთათაგან ორონაიმისათასა, ღაღადებაჲ შემუსრეილებასა, მოს[რ]ვითა დიდითა.
შეიმუსრა მოაბი; მიუთხართ ზოგორად მიმართ უჭაბუკესთა მისთა,
რამეთუ აღივსო ალაოთი ტირილითა, რამეთუ აღსავალისა მიერ ფიქლოანისა აღვიდეს მტირალი ტირილისა მიერ გზასა ზედა მთათა ორონაიმისათასა, ღაღადებაჲ შემუსრვილებისაჲ და ჭირი მტერთაჲ ესმა.
ივლტოდეთ და განარინენით სულნი თქუენნი და იქმნენით, ვითარცა ვირი ველური უდაბნოჲს შინა.
ვინაჲთგან ესევდ სიმაგრეთა მიმართ შენთა, მოვიდენ შენდა ჭირნი და შეგიპყრანცა შენ, და გამოვიდეს ქამოს ტყუეობად, მღდელნი მისნი და მთავარნი მისნი ერთბამად.
და მოვიდეს მოსრვაჲ ყოველსა ზედა ქალაქსა, და ქალაქი არა განერეს, და წარწყმდეს ღელე, და მოსრას ველობი, ვითარცა თქუა უფალმან.
ეცით სასწაული მოაბსა, რამეთუ ნ[თ]ებით აღენთოს და ყოველნი ქალაქნი მისნი უვალად იყვნენ არყოფისაგან დამკჳდრებულისა მის შორის, ვინაჲვე მყოფსა მას შინა.
წყეულ იყავნ მოქმედი საქმესა უფლისასა უდებებით, და წყეულ იყავნ განმ[მ]არტებელი მახჳლისა მისისაჲ სისხლისაგან.
განისუენა მოაბმან სიყრმისაგან და მოსავ-იყო დიდებასა ზედა მისსა და არ შთაასხმიდა ჭურჭლისაგან ჭურჭლად და გარდასახლებად არა ვიდოდა. ამისთჳს არს გემოჲ მისი მის თანა და საყნოსი მისი არა მოაკლდა.
ამისთჳს აჰა დღენი მოვლენ, თქუა უფალმან, და მიავლინნე მის ზედა დამდრეკელნი, და დადრიკონ იგი და ჭურჭელნი მისნი დააწულილნენ და რქანი მისნი შემუსრნენ.
და ერცხჳნოს მოაბსა ქამოსისაგან, ვითარცა ერცხჳნა სახლსა ისრაილისასა ბე\თელისაგან, Page of ed. 1709: 124b სასოებისა მისისა.
ვითარ იტყჳთ: ძლიერნი ვართ და კაცნი შემძლებელნი მბრძოლობად?
წარწყმდა მოაბ და ქალაქნი მისნი, და რჩეულნი ჭაბუკნი მისნი, შთავიდეს მოსაკლავად, იტყჳს მეფე; უფალი ძალთაჲ სახელი მისი.
ახს დღე მოაბისი მოსლვად, და უკეთურებაჲ მისი მალიად ფრიად.
შეძართ იგი ყოველთა გარემოჲს მისსა, ყოველთა მცოდნელთა სახლისა მისისათა თქუთ, ვითარ შეიმუსრა არგანი სიკეთისაჲ, კუერთხი დიდთუალი.
შთამოჴედ დიდებისაგან და დაჯედ სინოტიესა შინა მჯდომარე, ასული დებონისი შეიმუსროს, რამეთუ წარწყმდა მოაბი, აღვიდა შენღა განმრყუნელი სიმაგრეთა შენთაჲ.
გზასა ზედა დადეგ და იხილე მჯდომარე აროირს შინა და ჰკითხე მეოტსა და განრომილსა და არქუ: რაჲ იქმნა?
ჰრცხუენა მოაბსა, რამეთუ შეიმუსრა. ვალალაებდ და ღაღად-ყავ: მიუთხარ არიონისა შორის, ვითარმედ, წარწყმდა მოაბი,
და სასჯელი მოვალს ქუეყანასა ზედა მისსორისსა, ქელონსა ზედა და იარსა და მოფათსა.
და დებონსა ზედა და ნავავსა და სახლსა ზედა დევლათემისსა.
და კარიათემსა ზედა და სახლსა ზედა დამოლაჲსსა და სახლსა ზედა მაოთისსა.
და სახლსა ზედა კარიაოთისსა და ბოსორისა ზედა და ყოველთა ზედა ქალაქთა ქუეყანისა მოაბისათა, შორიელთა და მახლობელთა.
დაიჴსნა რქაჲ მოაბისაჲ და ჴელთა შინა მისა შეიმუსრა, თქუა უფალმან.
დაათრვეთ იგი, რამეთუ უფლისა ზედა განდიდნა, და ტყუელვიდეს მოაბ ჴელითა თჳსითა და იყოს საკიცხელ იგიცა.
და რამეთუ შენდაცა საკიცხელ იყო ისრაილი, ანუ პარვათა შინა შენთა იპოვა, რამეთუ ჰბრძოდე მას და მის თანა ვიდრე წარიტყუენო.
დაუქცივნეს ქალაქნი და და\ეშენნეს Page of ed. 1709: 125a კლდეთა შინა მკჳდრნი მოაბისანი, იქმნნეს ვითარცა ტრედნი, მებუდარნი კლდეთა შინა პირსა სოროჲსასა.
მესმა გინებაჲ მოაბისაჲ, აგინა ფრიად, სიმაღლე თჳსი და გინებაჲ და ამპარტავანებაჲ მისი და სილაღე მისი ვიხილე და აღმაღლდა გული მისი.
ხოლო მე ვცნენ საქმენი მისნი, იტყჳს უფალი, არა ჴმა-ყოფისაებრ მისისა, ეგრეთ მკლავნი მისნი არა ეგრეთ იყო.
ამისთჳს მოაბსა ზედა ჴჳობდით. მოაბსა ზედა; ყოველთა ჴმა-ყავთ კაცთა ზედა ზღუდისათა სკირადათა განბიცებისათა.
და კილოჲ აღიღოს, ვითარცა ტირილი, იაზირო, და გტირთ შენ, ავენაჴენ, საბამისო, მწუერვალნი შენნი. განვლო ზღუა ქალაქმან იაზირისიან, შეახო ნაყოფსა ზედა შენსა და სამკალსა ზედა შენსა და მესთულეთა შენთა ზედა დაეცა მოსასრველი.
დაწყდა შუებაჲ და მხიარულებაჲ კარმელისა და ქუეყანისაგან მოაბიტელთაჲსა და ღჳნოჲ საწნეხელთა შინა შენთა არა დაწნიხეს განთიად იდად, არცა მიმწუხრი არა ყვეს იდად.
ხოლო ამათ ღაღადებისაგან ესებონისა ვიდრე ელეილამდე და ვიდრე იასამდე მოსცეს ჴმაჲ მათი ქალაქთა მათთა სეგორითგან ეიდრე მთათამდე ნემისთა და მითხრობაჲ სალისიაჲსაჲ, რამეთუ დიაკეული სმნიერი არს, რამეთუ წყალიცა ნევრიმისაჲ შემწუელად იყოს.
და წარვწყმიდო მოაბი, თქუა უფალმან, აღმავალი ბომონსა ზედა და მჴუმეველი ღმერთთა მისთა.
ამისთჳს გული ჩემი მოაბსა ზედა, ვითარცა ავლი, ოხრიდეს, გული ჩემი კაცთა ზედა სკირადათა განბიცებისათა, ვითარცა ავლმან იოხროს; ამისთჳს, რომელთა ვემზრუნველე, წარწყმდენ კაცთაგან.
ყოველი თავი ყოველსა შინა ადგილსა აღიპარსოს, და ყოველი წუერი დაიყჳნოს, და ყოველნი ჴელნი იტყებდენ, და ყოველსა ზედა წელსა ძაძაჲ;
და ყოველთა ზედა ერდოთა მო\აბისთა Page of ed. 1709: 125b და უბნებსა ყოველსა შორის ტყებაჲ, რამეთუ შევმუსრე მოაბი, ვითარცა ჭურჭელი, რომლისა არა არს საჴმარებაჲ მისი, თქუა უფალმან.
ვითარ იძლია, ჴჳობდით; ვითარ მიაქცია ზურგი მოაბმან. ჰრცხუენა და იქმნა მოაბი საკიცხელ და სარისხველ ყოველთა გარემოჲსთა მისთა.
რამეთუ ესრეთ თქუა უფალმან: აჰა, ვითარცა არწივმან, მიიმართოს და განიმარტნეს ფრთენი მისნი მოაბსა ზედა.
დაპყრობილ იქმნა კარიოთი, და სიმაგრენი მოიპყრნეს, და იყოს გული ძლიერთა მოაბისათაჲ მას დღესა შინა, ვითარცა გული დედაკაცისა მლმობისაჲ;
და წარწყმდეს მოაბი ერისაგან, რამეთუ უფალსა ზედა განდიდნა.
შიში და მთხრებლი და საბრჴე შენ ზედა, მჯდომარეო მოაბსა შორის, თქუა უფალმან.
მლტოლვარე პირისაგან შიშისა შთავარდეს მთხრებლსა და აღმოსრული მთხრებლით შეპყრობილ იქმნეს საბრჴითა მით, რამეთუ მოვაწინე ესენი მოაბსა ზედა წელიწადსა შინა, რომელსა ზედ-მოვიხილო მათდამი, თქუა უფალმან.
საფარველსა ესებონისასა დადგეს მლტოლვარენი საბრჴისაგან, რამეთუ ცეცხლი გამოჴდა ესებონით და ალი ქალაქით სეონისით და შეჭამნა მთავარნი მოაბისანი და გამოიძინა ძენი სეონისნი.
ვაჲ შენი მოაბ! წარსწყმდი, ერო ხამორისო, რამეთუ წარიხუნეს ძენი შენნი იავარად და ასულნი შენნი ტყუედ.
და მოვაქციო ტყუჱ მოაბისაჲ უკანაჲსკნელთა დღეთა, თქუა უფალმან, ვიდრე აქამომდე საშჯელი მოაბისაჲ, რაოდენი წინაჲსწარმეტყუელნა იერემია ძჳნად ყოველთა ნათესავთა.
