გესმოდენ ისრაელსა, რამეთუ წიაღხუალ შენ დღეს დღე იორდანესა მდინარესა შესლვად და დამკჳდრებად ნათესავთა დიდთა და უძლიერესთა შენსა ქალაქთა დიდთა და მოზღუდვილთა მადლად ვიდრე ცადმდე,
ერსა დიდსა და ძლიერსა და კაცთა სრულთა ჰასაკითა, ძეთა მათ ენაკისთა, რომლისა შენცა სადამე გესმინოს, ვითარმედ ვინმცა წინა დაუდგა პირსა წინაშე ძეთა მათ აკიმისთა.
არამედ უწყოდი შენ, რამეთუ უფალი ღმერთი შენი წინა-გიძდჳს შენ წინაშე პირსა შენსა, ვითარცა ცეცხლმან შემწუელმან მოსრნეს იგინი და მან გარე მიაქცინეს იგინი პირისაგან შენისა, აღჴოცნეს იგინი მსთუად, ვითარცა გეტყოდა თქუენ უფალი.
ნუ იტყჳ გულსა შენსა, რაჟამს მოსრნეს უფალმან ღმერთმან შენმან წარმართნი იგი პირისაგან შენისა, ნუ იტყჳ, ვითარმედ: სიმართლისა ჩემისათჳს შემომიყვანა მე უფალმან დამკჳდრებად ქუეყანისა მის. არამედ უკეთურებისათჳს წარმართთასა მოსრნა იგინი უფალმან პირისაგან შენისა.
და არა თუ სიმართლისა შენისათჳს, არცადა სიწმიდისა გულისა შენისათჳს შეხუედ შენ დამკჳდრებად ქუეყანისა მის Page of ms. S: 329R მათისა, არამედ უკეთურებისათჳს წარმართთასა მოსრნეს იგინი უფალმან ღმერთმან შენმან პირისაგან შენისა, რაჲთა დაემტკიცოს აღთქუმა იგი, რომელ ეფუცა უფალი მამათა მათ თქუენთა: აბრაჰამს, ისაკს და იაკობს.
და რაჲთა გულისჴმაჰყოთ დღეს. რამეთუ არა სიმართლისა თქუენისათჳს მოგცემს შენ უფალი ღმერთი შენი დამკჳდრებად ქუეყანასა მაგას კეთილსა, რამეთუ ერი ეგე ქედფიცხელი ხარ.
მოიჴსენე და ნუ დაივიწყებ, რავდენჟამ განარისხე უფალი ღმერთი შენი უდაბნოსა მას, რომლით დღითგან გამოხუედ შენ ქუეყანისა მისგან ეგჳპტელთასა მოსლვად მოწევნადმდე ადგილსა მას. რამეთუ ურჩებით დაუმორჩილებელ-ექმნენით უფალსა.
და ქორებსაცა გან-ვე-არისხეთ უფალი. და განრისხნა გულისწყრომით უფალი თქუენ ზედა, (9S) რაჲთამცა მოგსრნა თქუენ,
რაჟამს აღვიდოდე მთასა მას მოდებად ფიცართა მათ ქვისათა. ფიცართა მათ შჯულისათა, რომელ-იგი მომცნა მე. და ვიყავ მე მთასა მას ზედა ორმეოც დღე და ორმეოც ღამე, პური არა ვჭამე და არცა წყალი ვსუ.
და მომცნა მე უფალმან ორნი იგი ფიცარნი ქვისანი დაწეოილნი ჴელითა ღმრთისათა, რამეთუ მას ზედა დაწერილ იყვნეს ყოველნი იგი მცნებანი, რომელთა გეტყოდა თქუენ უფალი მთასა მას ზედა.
და იყო, ორმეო\ცსა Page of ms. S: 329V მას დღესა და ორმეოცსა მას ღამესა, რაჟამს მომცნა მე უფალმან ორნი იგი ფიცარნი ქვისანი, რომელთა ზედა დაწერილ იყო შჯული იგი,
სიტყუად იწყო ჩემდა უფალმან და მრქუა: აღდეგ. გარდაგუალე აღრე ამიერ, რამეთუ უშჯულო იქმნა ერი იგი შენი, რომელ გამოიყვანე ქუეყანით ეგჳპტით, და გარდაჰჴდეს მცნებასა მას, რომელ-იგი ამცნო მათ, და იქმნეს თავისა მათისა კერპ გამოქანდაკებულ და თაყუანის-სცეს ხატსა.
და მრქუა მე უფალმან: გეტყოდე შენ ერთგზის და ორგზის და გარქუ: ვიხილე ერი ესე, ვითარ გულფიცხელ და ქედმადალ არს.
მომიშუ მე, რაჲთა მოვსრნე იგინი და აღვჴოცო სახელი მათი ცასა ქუეშე და გყო შენ ნათესავად დიდად და ძლიერად უფროს მაგათსა.
და მოვიქეც, გარდამოვედ მიერ მთით და მთა იგი ცეცხლითა აღჭურვილი აღატყდებოდა, და ორნივე ფიცარნი იგი მეპყრნეს ორთავე ჴელთა ჩემთა.
და ვიხილე, რამეთუ შეცოდებულ იყვენით თქუენ წინაშე უფლისა ღმრთისა თქუენისა და გექმნა თქუენ კერპი გამოოუდებითი და გარდასრულ იყვენით თქუენ გზისა მისგან, რომელ გამცნო თქუენ უფალმან.
და მოვიხუენ ორნივე იგი ფიცარნი ორთავე ჴელთა ჩემთაგან, დავსთხიენ იგინი წინაშე თქუენსა Page of ms. S: 330R და დავმუსრენ.
და დავვარდი წინაშე უფლისა და ვილოცევდ, ვითარცა-იგი პირველად ორმეოც დღე და ორმეოც დამე. პური არა ვჭამე და არცა წყალი ვსუ ყოველთა მათ ცოდვათა თქუენთათჳს, რომელიგი სცოდეთ თქუენ და ბოროტი ჰქმენით წინაშე უფლისა და განარისხეთ იგი.
და შეშინებულ ვიყავ მე გულისწყრომისათჳს რისხვისა, რამეთუ განრისხნა უფალი თქუენ ზედა, რაჲთამცა აღგჴოცნა თქუენ ქუეყანით. და შეესმა ჩემი უფალსა მას ჟამსა შინა.
და აჰრონის ზედაცა გან-ვე-რისხნა უფალი ფრიად, რაჲთამცა მოსპო იგი. და აჰრონისთჳსცა ვილოცე მას ჟამსა შინა.
და ცოდვა იგი თქუენი, რომელ ჰქმენით, ჴბოჲ იგი მოვიღე და დავწვი ცეცხლითა, დავჭერ და დავმუსრე იგი წულილად და შევქმენ იგი ვითარცა მტუერი და შთავაბნიე იგი ჴევსა მას, რომელ-იგი გარდამოვიდოდა მიერ მთით.
შეწუვითა მით და განცდითა და სამარეთა მათ გულისთქუმისათა განარისხეთ უფალი ღმერთი თქუენი.
და რაჟამს წარგავლინნა უფალმან კადეს ბარნედ და გრქუა: აღვედით და დაიმკჳდრეთ ქუეყანა იგი, რომელ-იგი მიგცე თქუენ. ხოლო თქუენ ურჩ-ექმნენით და არა ისმინეთ ჴმა უფლისა ღმრთისა თქუენისა, არცაღა გრწმენა მისი და არცა ისმინეთ Page of ms. S: 330V ჴმისა მისისა.
არამედ ურჩებით ურჩ-ექმნენით უფალსა მიერ დღითგანვე, ვიႾ ნათგანცა გამოგეცხადა თქუენ.
მერმე ვილოცევდ მე წინაშე უფლისა ორმეოც დღე და ორმეოც ღამე. რავდენცა-იგი ვილოცევდ, რამეთუ თქუა უფალმან მოსრვა თქუენი.
და ვილოცევდ უფლისა მიმართ და ვთქუ: უფალო, უფალო საუკუნეო, ნუ მოსრავ ერსა ამას შენსა და სამკჳდრებელსა შენსა, რომელ-ესე იჴსენ ძალითა მაგით შენითა დიდითა, რომელ გამოიყვანე ქუეყანით ეგჳპტით ჴელითა მაგით მტკიცითა და მკლავითა მაღლითა.
მოიჴსენე აბრაჰამი, ისაკი და იაკობი -- მონანი შენნი და ნუ მიხედავ სიფიცხლესა ამის ერისასა და ნუცა უკეთურებასა მათსა.
ნუსადა თქუან მკჳდრთა მათ მის ქუეყანისათა, ვინა გამოგჳყვანენ ჩუენ, ვითარმედ: ვერ ვიდრემე შეუძლო უფალმან შეყვანებად მათა ქუეყანასა მას, რომელ აღუთქუა მათ, არამედ სიძულილით გამოიყვანნა იგინი და მოსრნა იგინი უდაბნოსა მას.
არამედ ესე ერი შენი არს და სამკჳდრებელი შენი, რომელ გამოიყვანენ ქუეყანისა მისგან ეგჳპტელთასა ძალითა დიდითა და მკლავითა მაღლითა.
