TITUS
Brandane
Part No. 5
Previous part

Chapter: 5     
Verse: 181     DOe sprac sente Brandaen
Verse: 182     Weder arde [= harde] saen:

Verse: 183     "Of ic Gode verbidden can
Verse: 184     Dat Hi hu [= u] weder hus [= uwes] liues ian,"

Verse: 185     Sprach sente Brandaen,
Verse: 186     "Soutstu doepzel willen ontfaen

Verse: 187     Ende pinen om die Gods hulde,
Verse: 188     Ic verghaue di dine sculde,

Verse: 189     so mach di werden wijs
Verse: 190     Dat eeweghe paradijs."

Verse: 191     Doe sprac die heydin man:
Verse: 192     "Moestic weder steruen dan?"

Verse: 193     "Ja ghi," sprac sente Brandaen,
Verse: 194     "Dies en mochti niet ontgaen."

Verse: 195     Doe sprac die heydin man:
Verse: 196     "Of ic mi doepte ende ic dan

Verse: 197     Niet en conste wederstaen,
Verse: 198     Jc en worde den viant onderdaen;

Verse: 199     Hij pijnt hem nacht ende dach,
Verse: 200     Hoe hi den meinsche bedrieghen mach.

Verse: 201     Of hi mi maecte so lief
Verse: 202     Den scat, dat ic ware een dief,

Verse: 203     Ende ic dade al sulke werke
Verse: 204     Die onse Sceppere verbiedet sterke,

Verse: 205     Dan soudemen ter hellen
Verse: 206     Mine ziele vele mee quellen,

Verse: 207     Dan so nu ghequellet es;
Verse: 208     Dies bem ic wel ghewes; Manuscript page: 180b  [180b]

Verse: 209     Want die doepzel hebben ontfaen
Verse: 210     Enter Gods wet af staen,

Verse: 211     Also scriftuere leert hier -
Verse: 212     Die ziele wert int helsche vier

Verse: 213     Vele meer ghepinet al te fel,
Verse: 214     Dan wi zijn, dat weet ic wel;

Verse: 215     Want ons niemen en leert
Verse: 216     No te zijnre wet en keert.

Verse: 217     Dus vreesic, waert dat ic doepsel ontfinghe
Verse: 218     Ende mijnre wet dan af ghinghe,

Verse: 219     Waert vrouch of spade,
Verse: 220     Bi des viants quade rade,

Verse: 221     Omme haue ofte om goet,
Verse: 222     Also menich meinsche doet,

Verse: 223     Dat men mi dan ter hellen
Verse: 224     Vele mee soude quellen,

Verse: 225     Dan ic nu ghepijnt bin;
Verse: 226     Want mine ghelike pijntmen min

Verse: 227     Dan die doepsel hebben ontfaen
Verse: 228     Ende harer wet af zijn ghegaen.

Verse: 229     Nochtan so vreesic mee die noet,
Verse: 230     Die mi weder soude doen die doot,

Verse: 231     Wanneer so weder tote mi quame,
Verse: 232     Ende soe mi bename

Verse: 233     Beede sitten ende staen
Verse: 234     Ende loepen ende gaen

Verse: 235     Ende heten [= eten] ende drincken
Verse: 236     Ende spreken ende ghedincken,

Verse: 237     Horen ende spreken,
Verse: 238     Ende mine aderen souden breken,

Verse: 239     Ende mine ziele soude varen
Verse: 240     Weder ter aermer scaren.

Verse: 241     Al ware al de weerelt dijn
Verse: 242     Ende soe oec ware roet ghuldijn,

Verse: 243     Ende ghise mi mocht gheuen,
Verse: 244     Ende daer toe met blischepen soude leuen

Verse: 245     Noch .ijm. der jaren,
Verse: 246     Jc en naemse niet te waren,

Verse: 247     Dies gheloeft, dor den noet:
Verse: 248     So sterc es die pijne der doot.

Verse: 249     Dies willic weder varen
Verse: 250     Te mijnre aermer scaren Manuscript page: 180c  [180c]

Verse: 251     In die deemsternesse."
Verse: 252     "So vare dan ghewesse

Verse: 253     Daert di God jonne, saen,"
Verse: 254     Sprac de goede sente Brandaen.

Verse: 255     Dus voer die heydin man
Verse: 256     Aldaer hem God gheian

Verse: 257     Ter stede dat God woude.
Verse: 258     Sente Brendaen keerde houde

Verse: 259     Te scepe om sinen noet,
Verse: 260     Also hem God selue gheboet.


Next part


This text is part of the TITUS edition of Brandane.

Copyright TITUS Project, Frankfurt a/M, 10.12.2008. No parts of this document may be republished in any form without prior permission by the copyright holder.