TITUS
Gurgani, Vis u Ramin
Part No. 5
Chapter: 5
گفتار اندر گرفتن سلطان شهر
اصفهان
را
Strophe: 1
Verse: a
چو سلطان معاصم شاه شاهان
Verse: b
به فال نيك آمد در
صفاهان
Strophe: 2
Verse: a
به شادى ديد شهرى چون بهارى
Verse: b
چو گوهر گرد شهر اندر حصارى
Strophe: 3
Verse: a
خلاف شاه او را کرده ويران
Verse: b
کجا ماند خلاف شه به طوفان
Strophe: 4
Verse: a
اگر نه شاه بودى سخن عادل
Verse: b
به گاه مهر و بخشايش نکو دل
Strophe: 5
Verse: a
صفاهان
را نماندى خشت بر خشت
Verse: b
نکردى کس به صد سال اندر و کشت
Strophe: 6
Verse: a
وليکن مردمى را کار فرمود
Verse: b
به شهرى و سپاهى بر ببخضود
Strophe: 7
Verse: a
گنهشان زير پا اندر بماليد
Verse: b
چنان کز خشم او يك تن نناليد
Strophe: 8
Verse: a
نه چون ديگر شهان کين کهن خواست
Verse: b
به چشم خويش دشمن را بپيراست
Strophe: 9
Verse: a
چنان چون ياد کرد ايزد به فرقان
Verse: b
چو گفتى حال
بلقيس
و
سليمان
Page of edition: 19
Strophe: 10
Verse: a
که شاهان چون به شهر نو در آيند
Verse: b
تباهيها و زشتيها نمايند
Strophe: 11
Verse: a
گروهى را که عزّ و جاه دارند
Verse: b
به دست خوارى و سختى سپارند
Strophe: 12
Verse: a
خداوند جهان شاه دلاور
Verse: b
پديد آورد رسمى زين نکوتر
Strophe: 13
Verse: a
ز هر گونه که مردم بود در شهر
Verse: b
ز داد خويش دادش جمله را بهر
Strophe: 14
Verse: a
سپاهى را ولايت داد و شاهى
Verse: b
نه زشتى شان ننود و نه تباهى
Strophe: 15
Verse: a
بدانگه کس نديد از وى زيانى
Verse: b
يکى ديدند سود و شادمانى
Strophe: 16
Verse: a
چو کار لشکرى زين گونه بگزارد
Verse: b
چنان کز هيچ کس مويى نيازارد
Strophe: 17
Verse: a
رعيت را ازين بهتر ببخضود
Verse: b
همه شهر از بدانديشان بپالود
Strophe: 18
Verse: a
گروهى را به مردم مى سپردند
Verse: b
رعيت را به ديوان غمز کردند
Strophe: 19
Verse: a
به فرمانش زبانهاشان بريدند
Verse: b
به ديده ميل سوزان در کشيدند
Strophe: 20
Verse: a
پس آنگه رنج خويش از شهر برداشت
Verse: b
برفت و شهر بى آشوب بگذشت
Strophe: 21
Verse: a
بدان تا رنج او بر کس نباشد
Verse: b
که با آن رنج مردم بس نباشد
Strophe: 22
Verse: a
گه رفتن
صفاهان
داد آن را
Verse: b
که ارزانيست بختش صد جهان را
Strophe: 23
Verse: a
ابوالفتح
آفتاب نامداران
Verse: b
مظفر نام و تاج کامگاران
Strophe: 24
Verse: a
به فصل اندر جهانى از تمامى
Verse: b
شهنشه را چو فرزند گرامى
Strophe: 25
Verse: a
ملك او را سپرده کدخدايى
Verse: b
برو گسترده هم فرّخدايى
Strophe: 26
Verse: a
پسنديده مرو را در همه کار
Verse: b
دلش هرگز ازو ناديده آزار
Strophe: 27
Verse: a
به هر کارى مرو را ديده کارى
Verse: b
وزو ديده وفا و استوارى
Strophe: 28
Verse: a
به گاه رفتن او را پيش خود خواند
Verse: b
ز گنج مهر بر وى گوهر افشاند
Strophe: 29
Verse: a
بدو گفت ارچه تو خود هوشيارى
Verse: b
وفادارى و از دل دوستدارى
Strophe: 30
Verse: a
ز گفتن نيز چاره نيست ما را
Verse: b
که در گردن کنيمت زينها را
Page of edition: 20
Strophe: 31
Verse: a
ترا بهتر ز هر کس برگزيدم
Verse: b
چو اندر کارها شايسته ديدم
Strophe: 32
Verse: a
به گوش دل تو بشنود هر چه گويم
Verse: b
کزين گفتن همه نام تو جويم
Strophe: 33
Verse: a
نخستين عهد ما را با تو انست
Verse: b
کزو ترسى که دادار جهانست
Strophe: 34
Verse: a
ازو ترسى بدو امّيد دارى
Verse: b
و زو شواهى تو در هر کار يارى
Strophe: 35
Verse: a
سر از فرمان او بيرون نيارى
Verse: b
همه کارى به فرمانش گزارى
Strophe: 36
Verse: a
دگر اين مردمان کاندر جهانند
Verse: b
همه چون من مراو را بندگانند
Strophe: 37
Verse: a
بحق در کار ايشان داورى کن
Verse: b
هميشه راستى را ياورى کن
Strophe: 38
Verse: a
ستمگر دشمن دادار باشد
Verse: b
که از فرمان او بيزار باشد
Strophe: 39
Verse: a
به خنجر دشمنانش را ببيزاى
Verse: b
به نيکى دوستانش را ببخشاى
Strophe: 40
Verse: a
چو نپسندى ستم را از ستمگار
Verse: b
مکن تو نيز هرگز بر ستم کار
Strophe: 41
Verse: a
که ما از چيز مردم بى نيازيم
Verse: b
به داد و دين همى گردن فرازيم
Strophe: 42
Verse: a
صفاهان
را به عدل آبد گردان
Verse: b
همه کس را به نيکى شاد گردان
Strophe: 43
Verse: a
درون شهر و بيرونش چنان دار
Verse: b
که ايمن باشد از مکّار و غدّار
Strophe: 44
Verse: a
چنان بايد که زر بر سر نهدزن
Verse: b
به روز و شب بگردد گرد برزن
Strophe: 45
Verse: a
نيارد کس نگه کردن دران زر
Verse: b
و گرنه بر سر آن زر نهد سر
Strophe: 46
Verse: a
ترا زين پيش بسيار آم
Verse: b
به هر کارى ز تو خشنود بودم
Strophe: 47
Verse: a
بدين کار از تو هم خشنود باشم
Verse: b
نکاهد آنچه من بفزود باشم
Strophe: 48
Verse: a
سخن جمله کنيم اندر يکى جاى
Verse: b
تو خود دانى که ما را چون بود راى
Strophe: 49
Verse: a
ثو خود دانى که ما نيکى پسنديم
Verse: b
دل اندر نعمت گيتى نبنديم
Strophe: 50
Verse: a
بدين سر زين بزرگى نام جوييم
Verse: b
بدان سر نيکوى فرجام جوييم
Strophe: 51
Verse: a
تو نام ما به کارخير بفروز
Verse: b
که نيکى مرد را فرّخ کند روز
Page of edition: 21
Strophe: 52
Verse: a
درين شاهى چو از يزدان بترسم
Verse: b
هر آنچ از من بپرسند از تو پرسم
Strophe: 53
Verse: a
چو کار ما به کام ما گزارى
Verse: b
ز ما يابى هر امّيدى که دارى
Strophe: 54
Verse: a
اميد و رنج تو صايع نمانيم
Verse: b
ترا زين پس به افزونى رسانيم
Strophe: 55
Verse: a
هر آن گاهى که تو شايسته باشى
Verse: b
به کار بيش از اين باثسته باشى
Strophe: 56
Verse: a
به بهروزى اميد دل قوى دار
Verse: b
که فرمانت بود با بخت تو يار
Strophe: 57
Verse: a
فراوان کار بسته بر گشايد
Verse: b
ترا از ما همه کامى بر آيد
Strophe: 58
Verse: a
مراد خويش با تو ياد کرديم
Verse: b
برفتيم و به يزدانت سپرديم
Strophe: 59
Verse: a
پس آنگه همچنين منضور کردند
Verse: b
همه دخل و خراج او را سپردند
Strophe: 60
Verse: a
يکى تشريف دادش شه که ديگر
Verse: b
ندادست ايچ کس را زان نکوتر
Strophe: 61
Verse: a
ز
تازى
مر کبى نامى و رهوار
Verse: b
برو زرين ستام و زين شهوار
Strophe: 62
Verse: a
قباى رومى و زربفت دستار
Verse: b
دگر گونه جزاين تشريف بسيار
Strophe: 63
Verse: a
همان طبل و علم چونانکه بايد
Verse: b
که چون او نامدارى را بشايد
Strophe: 64
Verse: a
اگر چه کار خلعت سخت نيکوست
Verse: b
فزون از قدر عالى همت اوست
Strophe: 65
Verse: a
چگونه شاد گردد ز
اصفهانى
Verse: b
دلى کاو مهتر آمد از جهانى
This text is part of the
TITUS
edition of
Gurgani, Vis u Ramin
.
Copyright
TITUS Project
, Frankfurt a/M, 10.12.2008. No parts of this document may be republished in any form without prior permission by the copyright holder.
