TITUS
Gurgani, Vis u Ramin
Part No. 6
Previous part

Chapter: 6  
گفتار اندر ستايش عميد ابو الفتح مظفر


Strophe: 1  
Verse: a   چه خواهى نيکوترين اى صفاهان
Verse: b   که گشتى دار ملك شاه شاهان

Page of edition: 22 
Strophe: 2  
Verse: a   همى رشك آرد اکنون بر تو بغداد
Verse: b   که او را نيست آنچ ايزد ترا داد

Strophe: 3  
Verse: a   شهنشاهى چو سلطان معظم
Verse: b   به پيروزى شه شاهان عالم

Strophe: 4  
Verse: a   خداوندى چو بوالفتح مظفر
Verse: b   ز سلطان يافته هم جاه و هم فر

Strophe: 5  
Verse: a   هم از تخمه بزرگ و هم ز دولت
Verse: b   هم از پايه بلند و هم ز همت

Strophe: 6  
Verse: a   هم از گوهر گزيده هم ز اختر
Verse: b   هم از منظر ستوده هم ز مخبر

Strophe: 7  
Verse: a   چو مشرق بود اصلش هامواره
Verse: b   بر آينده ازو ماه و ستاره

Strophe: 8  
Verse: a   کنون زو آمده خواجه چو خورشيد
Verse: b   جهان در فرّ نورش بسته اميد

Strophe: 9  
Verse: a   ز فتحش کنيت آمد وز ظفر نام
Verse: b   ازيرا يافتست از هر دوان کام

Strophe: 10  
Verse: a   جهان چون بنگرى پير جوانست
Verse: b   عميد نامور همچون جهانست

Strophe: 11  
Verse: a   جوانست او به سال و بخت و رامش
Verse: b   چو پيرست او به راى و عقل و دانش

Strophe: 12  
Verse: a   خرد گر صورتى گردد عيانى
Verse: b   دهد زان صورت فرخ نشانى

Strophe: 13  
Verse: a   کفش با جام باده شاخ شاديست
Verse: b   و ليکن شاخ شادى باغ داديست

Strophe: 14  
Verse: a   ز نيکويى که دارد داد و فرمان
Verse: b   همى وحى آيدش گويى زيزدان

Strophe: 15  
Verse: a   چنين بايد که باشد هيبت و داد
Verse: b   که نام بيم و بى دادى بيفتاد

Strophe: 16  
Verse: a   به چشم عقل پندارى که جانست
Verse: b   به گوش عدل پندارى روانست

Page of edition: 23 
Strophe: 17  
Verse: a   گذشته دادها نزديك دانا
Verse: b   ستم بودست دادش را همانا

Strophe: 18  
Verse: a   چنان بودست و صفش چون سرابى
Verse: b   که نه اميد ماند زو نه آبى

Strophe: 19  
Verse: a   چو امرش از مظالم گه بر آيد
Verse: b   قصا با امرش از گردون در آيد

Strophe: 20  
Verse: a   امل گويد که آمد رهبر من
Verse: b   اجل گويد که آمد خنجر من

Strophe: 21  
Verse: a   روان گشتى گر او فرمان بدادى
Verse: b   که زُفت و بددل از مادر نزادى

Strophe: 22  
Verse: a   چو من در وصف او گويم ثنايى
Verse: b   و يا بر بخت او خوانم دعايى

Strophe: 23  
Verse: a   ثنا را مى کند اقبال تلقين
Verse: b   دعا را مى کند جبريل آمين

Strophe: 24  
Verse: a   اگر چه همچو ما از گل سرشتست
Verse: b   به ديدار و به کردار او فرشتست

Strophe: 25  
Verse: a   اگر چه فخر ايران اصفهانست
Verse: b   فزون زان قدر آن فخر جهانست

Strophe: 26  
Verse: a   به درد دل همى گريد نشابور
Verse: b   ازان کاين نامور گشتست ازو دور

Strophe: 27  
Verse: a   به کام دل همى خندد صفاهان
Verse: b   بدان کز عدل او گشتست نازان

Strophe: 28  
Verse: a   صفاهان بد چو اندامى شکسته
Verse: b   شکست از فر او گرديد بسته

Strophe: 29  
Verse: a   نباشد بس عجب کامسال هنوار
Verse: b   درختش مدح خواجه آورد بار

Strophe: 30  
Verse: a   وز انم عدل او باد زمستان
Verse: b   نريزد هيچ برگى از گلستان

Strophe: 31  
Verse: a   همى دانست سلطان جهاندار
Verse: b   که در دست که بايد کردن اين کار

Strophe: 32  
Verse: a   گر او بيمار کردست اصفهان را
Verse: b   هنو دادش پزشك نيك دان را

Strophe: 33  
Verse: a   به جان تو که چون کارش ببيند
Verse: b   مرو را از همه کس بر گزيند

Strophe: 34  
Verse: a   سراسر ملك خود او را سپارد
Verse: b   که به زو مهترى ديگر ندارد

Page of edition: 24 

Strophe: 35  
Verse: a   صچنان خوش خو چنان مردم نوازست
Verse: b   که گويى هر کس او را طبع سازستص

Strophe: 36  
Verse: a   صز خوى خوش بهار آرد به بهمن
Verse: b   به تيره شب از طلعت روز روشنص

Strophe: 37  
Verse: a   که و مه را چو بينى در سپاهان
Verse: b   همه هستند او را نيك خواهانص

Strophe: 38  
Verse: a   صکه او جاويد به گيهان بماند
Verse: b   هميدون بر سر ايشان بماندص

Strophe: 39  
Verse: a   صهران کاو کارها خواهد گشادن
Verse: b   ببايد بست گفتن راز دادنص

Strophe: 40  
Verse: a   هميدون پندهاى پادشايى
Verse: b   دو بهره باشد اندر پارسايىص

Strophe: 41  
Verse: a   صز چيز مردمان پرحيز کردن
Verse: b   طمع نا کردن و کمتر بخوردنص

Strophe: 42  
Verse: a   به لهو و آرزو مولع نبودن
Verse: b   دل هر کس به نيکى برربودنص

Strophe: 43  
Verse: a   سياست را به جاى خويش راندن
Verse: b   به فرمان خداى اندر بماندنص

Strophe: 44  
Verse: a   هميشه با خردمندان نشستن
Verse: b   سراسر پندشان را کار بستنص

Strophe: 45  
Verse: a   صبه فرياد سبك مايه رسيدن
Verse: b   ستمگر را طمع از وى بريدنص

Strophe: 46  
Verse: a   سراسر هر چه گفتم پارساييست
Verse: b   وليکن بندهاى پادشاييستص

Strophe: 47  
Verse: a   نه ديدم آن که گفتم نه شنيدم
Verse: b   کجا افزونتر از خواجه نديدمص

Strophe: 48  
Verse: a   چنين دارد که گفتم رسم و آيين
Verse: b   بجز وى کس نديدم با چنين دينص

Strophe: 49  
Verse: a   صنه چشم از بهر کين خويش دارد
Verse: b   کجا از بهر دين و کيش داردص

Strophe: 50  
Verse: a   چو باشد خشم او از بهر يزدان
Verse: b   برودر ره نيابد هيچ شيطانص

Strophe: 51  
Verse: a   جوانست و نجويد در جوانى
Verse: b   ز شهوت کامهاى اين جهانىص

Page of edition: 25 
Strophe: 52  
Verse: a   صاگر بندد هوا را يا گسايد
Verse: b   ز فرمان خرد بيرون نيايدص

Strophe: 53  
Verse: a   طريق معتدل دارد هميشه
Verse: b   چنانچون بخردان را هست پيشهص

Strophe: 54  
Verse: a   صنه بخشايش نه بخشش باز دارد
Verse: b   ز هر کس کاو نياز و آز داردص

Strophe: 55  
Verse: a   کجا در ملك او آسوده گشتند
Verse: b   بدان شهرى که چون نابوده گشتندص

Strophe: 56  
Verse: a   کسانى را که بد کردار بودند
Verse: b   وز ايشان خلق پر آزار بودندص

Strophe: 57  
Verse: a   صگروهى جسته اندر شهر پنهان
Verse: b   ز بيم جان يله کرده سپاهانص

Strophe: 58  
Verse: a   صگروهى بسته در زندان به تيمار
Verse: b   گروهى مهر گشته بر سر دارص

Strophe: 59  
Verse: a   همه ديدند دههاى صفاهان
Verse: b   که يکسر چون بيابان بود ويران

Strophe: 60  
Verse: a   زدهها مردمان آواره گشته
Verse: b   همه بى توشه بى پاره گشته

Strophe: 61  
Verse: a   چو نام او شنيدند آمدند باز
Verse: b   ز کوهستان و خوزستان و شيراز

Strophe: 62  
Verse: a   يکايك را به ديوان خواند و بنواخت
Verse: b   بدادش گاو و تخم و کار او ساخت

Strophe: 63  
Verse: a   به دو ماه آن ولايت را چنان کرد
Verse: b   که کس باور نکردى کاين توان کرد

Strophe: 64  
Verse: a   همان دهها که گفتى چون قفارند
Verse: b   کنون از خرّمى چون قندهارند

Strophe: 65  
Verse: a   به جان تو که عمرى بر گذشتى
Verse: b   به دست ديگرى چونين نگشتى

Strophe: 66  
Verse: a   به چندين بيتها کاو را ستودم
Verse: b   به ايزد گر به وصفش بر فزودم

Strophe: 67  
Verse: a   نگفتم شعر جز در وصف حالش
Verse: b   بگفتم آنچه ديدم از فعالش

Strophe: 68  
Verse: a   يکى نعمت که از شکرش بماندم
Verse: b   همين ديدم که او را مدح خواندم

Strophe: 69  
Verse: a   کجا از مدح او بهروز گشتم
Verse: b   به کام خويشتن پيروز غستم

Strophe: 70  
Verse: a   شنيدى آن مثل در آشنايى
Verse: b   که باشد آشنايى روشنايى

Page of edition: 26 

Strophe: 71  
Verse: a   مرا تا آن خداوند آشنا شد
Verse: b   دلم روشنتر از روشن هوا شد

Strophe: 72  
Verse: a   مرا تا آشنا شير شکارست
Verse: b   کبابم ران گور مرغزارست

Strophe: 73  
Verse: a   الا تا بر فلك ماهست و خورشيد
Verse: b   هميدون در جهان بيمست و امّيد

Strophe: 74  
Verse: a   هميشه جان او در خرّمى باد
Verse: b   هميشه کام او در مردمى باد

Strophe: 75  
Verse: a   جهانش بنده باد و بخت رهبر
Verse: b   زمانه چاکر و دادار ياور




Next part


This text is part of the TITUS edition of Gurgani, Vis u Ramin.

Copyright TITUS Project, Frankfurt a/M, 10.12.2008. No parts of this document may be republished in any form without prior permission by the copyright holder.