და ესმა პასქორს, ძესა ემერისსა, მღდელსა, რომელი იყო მთავარ სახლსა შინა უფლისასა, იერემიაჲს წინაწარმეტყუელებაჲ ამათ სიტყუათაჲ.
და სცა პასქორ იერემიას წინაწარმეტყუელსა, და შთააგდო იგი მღჳმესა, რომელ იყო ბჭესა ბენიამ<ენ>ისსა სახლსა მას ქორედსა, რომელ იყო სახლსა შინა უფლისასა.
და იყო ხვალისაგან გამოიყვანა პასქორ იერემია მღჳმისა მისგან, და ჰრქუა მას იერემია; არა პასქორ გიწოდა უფალმან სახელი შენი, არამედ ტყუე გარემო;
რამეთუ ესრეთ იტყჳს უფალი; აჰა ესერა მე მიგცე შენ წარსატყუენველად, და ყოველნი მეგობარნი შენნი, და დაეცნენ იგინი მახჳლითა მტერთა მათთაჲთა, და თუალთა შენთა იხილონ, და შენ და ყოველი იუდაჲ მივსცე ჴელთა მეფისა ბაბილოვნისათა, და წარტყუენნენ იგინი ბაბილონდ, და მოსწყჳდნენ იგინი მახჳლითა.
და მივსცე ყოველი სიმდიდრე ამის ქალაქისაჲ, და ყოველნი ნაშრომნი მისნი, და ყოველი პატივი მისი, და ყოველნი საფასენი მეფისა იუდაჲსნი მივსცნე ჴელთა მტერთა მათთასა, და იავარ ყვნენ იგინი, და წარიხუნენ იგინი, და მიიხუნენ იგინი ბაბილონდ.
და შენ პასქორ და ყოველნი მკჳდრნი სახლისა შენისანი წარხჳდეთ ტყუედ, და ბაბილონდ მიხჳდეთ, და მუნ მოჰკუდეთ, და მუნ დაეფლნეთ შენ და ყოველნი მეგობარნი შენნი, რომელთა იგი უწინაწარმეტყუელებდ ცრუსა.
შემიტყუვე მე უფალო და შევსცეთ; შემიპყარ მე, და მძლე; ვიქმენ მე საცინელ; ყოველნი დღენი აღვასრულენ კიცხევით.
რამეთუ განმწარებულითა სიტყჳთა Page of ms. J: A120r ვიცინოდი, სიცრუვესა და უბადოებასა ვხადოდი, რამეთუ მექმნა/ მე სიტყუაჲ უფლისაჲ საყუედრელ და საგიობელ ყოველთა დღეთა.
და ვთქუ; არღარა სახელ ვსდვა სახელსა უფლისასა, და არღარა ვიტყოდი სახელითა მისითა, და იქმნა გულსა შინა ჩემსა ვითარცა ცეცხლი აღგზებული, შემწუველი და შემყენებელი ძუალთა შინა ჩემთა. შეუცავ გარემო, და ვერ შეუძლებ თავს-დებად.
რამეთუ მესმა გმობაჲ მრავალთა<ჲ>, რომელნი შეკრბებოდეს გარემო ჩემსა; აღდეგით და აღვდგეთ მის ზედა, ყოველნი კაცნი მიყუარნი მისნი, და უმზიროთ ზრახვასა მისსა, ცთეს ხოლო თუ; და ვსძლოთ მას, და მოვიგოთ შური ჩუენი მისგან.
და უფალი ჩემ თანა ვითარცა მბრძოლი ძლიერი, ამისთჳს მდევნეს, და ცნობად ვერ შეუძლეს, და ჰრცხუენა ფრიად, რამეთუ არა გულის-ჴმა-ყვნეს შეურაცხებანი მათნი, რომელნი მიმდემი ვერ დაივიწყნენ.
უფალო ძალთაო, გამომცდელო სიმართლისაო და მცნობელო გულთა და თირკუმელთა, მიხილავსმცა შენ-მიერი შურის-გებაჲ მათ შორის, რამეთუ შენდამი განვაცხადენ ვედრებანი ჩემნი.
უგალობდით უფალსა; აქებდით მას, რამეთუ განარინა სული გლახაკისაჲ ჴელთაგან უკეთურთასა.
წყეულ იყავნ დღჱ იგი, რომელსა ვიშევ მას შინა. დღჱ იგი რომელსა შინა მშვა მე დედამან ჩემმან, ნუ იყოფინ სალოცველ.
წყეულ იყავნ კაცი იგი, რომელმან ახარა მამასა ჩემსა, და ჰრქუა, გესუა შენ წულ.
მხიარულმცა არს კაცი იგი ვითარცა ქალაქნი, რომელ დააქცინა უფალმან გულის-წყრომით, და არა შეინანა, ესმოდენ ვალალაებაჲ დილითი და ღაღადებაჲ სამხრის,
რამეთუ არა მომკლა მე საშოსა შინა, და მექმნამცა დედაჲ ჩემი სამარე ჩემდა, და საშო მიდგომის საუკუნო.
რაჲსა მე გამოვედ საშოჲთ ხილვად შრომისა და ლმობისა, და აღესრულნეს სირცხჳლით დღენი ჩემნი.
