უმჯობეს სახლი უფროჲს წყალობისა კეთილისა და დღჱ სიკუდილისაჲ უფროჲს დღისა მის შობისა.
უმჯობჱს არს მისლვად სახლსა გლოვისასა ვიდრეღა მისლვად სახლსა შუებისასა, რამეთუ ესე არს დასასრული ყოვლისავე კაცისაჲ, და, რომელი ცხოველ არს, მოჰსცეს კეთილი გულსა თჳსსა.
უკეთე არს გულისწყრომაჲ უფროჲს სიცილისა, რამეთუ განბოროტებითა პირისაჲთა განმხიარულდეს გული.
გული ბრძენთაჲ სახლსა გლოვისასა და გული უგუნურისაჲ სახლსა სიხარულისასა.
უმჯობჱს არს შერისხვაჲ ბრძნისაჲ სმენად უფროჲს კაცისა, რომელსა ესმოდის სახიობაჲ უგუნურთაჲ.
ვითარცა ჴმაჲ ეკალთაჲ ქუეშე სიავთა, ეგრეცა სიცილი უგუნურთაჲ, და ესეცა ამაოვე.
რამეთუ ცილისა შეწამებამან შეარყიის ბრძენი და წარწყმიდის გული სიმტკიცისა მისისაჲ.
უმჯობჱს არს უკუანაჲსკნელი სიტყუაჲ უფროჲს დასაბამისა მის, უმჯობჱს არს სულგრძელი უფროჲს სულისა მაღლისა.
ნუ იწრაფი სულითა შენითა განრისხებასა, რამეთუ გულისწყრომაჲ წიაღთა უგუნურთასა განისუენებდეს.
ნუ იტყჳ, რამეთუ: "რაჲ იყო, რამეთუ პირველნი იგი დღენი იყვნეს კეთილ მათსა?" რამეთუ არა სიბრძნით იკითხე.
ამისთჳს კეთილ არს სიბრძნჱ სამკჳდრებელსა თანა და უმეტესობა მათდა, რომელნი ხედვენ მზესა.
რამეთუ აჩრდილი მისი სიბრძნესა ქუეშე, ვითარცა აჩრდილი ვეცხლისაჲ, და ნამეტავი სიბრძნისაჲ განაცხოველებს მის მიერ.
იხილენით საქმენი ღმრთისანი, ვინ შემძლებელ არს შემკობად მათ, რომელნი-იგი ღმერთმან გარდააქციოს?
დღეთა კეთილისათა ცხომდი კეთილად და იხილე დღესა ბოროტსა, და იხილე ესეცა შეტყუებულად მათ თანა: ესე ყო ღმერთმან სიტყჳსათჳს, რაჲთა არა პოვოს კაცმან შემდგომად მისა არარაჲ.
ყოველივე ვიხილე დღეთა ამაოებისა ჩემისათა; არა არს მართალი წარწყმედულ სიმართლესა შინა მისსა და არს უღმრთოჲ, რომელი ჰგიეს და დგას უკეთურებასა ზედა თჳსსა.
ნუ იქმნები მართალი ფრიად და ნუცა ჰბრძნობ უმეტჱს, რაჲთა არა მისდრკე.
ნუ უღმრთოებ ფრიად და ნუცა იქმნები ფიცხელ, რაჲთა ნუუკუე მოჰკუდე არა ჟამსა შენსა.
კეთილ არს შენდა თავს-დებაჲ შენი, ამას შინა, და მისგან ნუ შეაგინებ ჴელსა შენსა, რამეთუ მოშიშმან ღმრთისამან განვლოს ესე ყოველი.
სიბრძნჱ შეეწევის კაცსა უფროჲს ათისა ჴელმწიფისა, რომელნი იყვნეს ქალაქსა შინა.
რამეთუ კაცი არა არს მართალ ქუეყანასა ზედა, რომელმანცა კეთილი ქმნა და არა ცოდა.
ყოველთა სიტყუათა, რომელთა იტყოდიან უღმრთონი, ნუ დაიდებ გულსა შენსა, რაჲთა არა გესმას მონისაგან შენისა წყევაჲ შენი.
რამეთუ მრავალგზის უკეთურებდეს შენდამი და მრავალგზის განაბოროტოს სული შენი, რამეთუ ვითარცა-იგი შენ სწყევდი სხუათა.
ესე ყოველი გამოვიცადე სიბრძნითა და ვთქუ, ვითარმედ: "განვბრძნდი".
და იგი შორად განმეშორა ჩემგან უფროჲს პირველისა მის და სიღრმჱ ღრმისაჲ, ვინმე პოვოს იგი?
მოვლე, და გულმან ჩემმან ცნობად და განგულებად და ცნებად სიბრძნისა და რიცხჳსა და გულისხმის-ყოფად უღმრთოთა უგუნურებაჲ, შფოთებაჲ და მიმოტაცებაჲ.
და ვპოვე იგი და ვთქუ: "უმწარჱს სიკუდილისა დედაკაცისა თანა, რომელ-იგი არს მომნადირებელი და მახჱ გული მისი და ბორკილ ჴელნი მისნი". კეთილი იგი წინაშე ღმრთისა განერეს მისგან და ცოდვილი იგი შეიპყრა მითა.
"აჰა, ესერა, ვპოვე, -- თქუა ეკლესიასტჱ, -- ერთიერთისა პოვნად გულისსიტყუათა,
რომელთა ეძიებდა სული ჩემი და არა ვპოვე; და მამაკაცი ერთი ათასისაგან ვპოვე და დედაკაცი ამას ყოველსა შორის არა ვპოვე.
აჰა, ეგერა, ვპოვე, რომელი ქმნა ღმერთმან კაცისა თანა სიწრფოებაჲ. და მათ გამოიძინეს გულისსიტყუანი მრავალნი".
