Եւ եղեւ յիկոնիոն ՛ի միասին մտանե́լ նոցա ՛ի ժողովուրդ՝ հրէիցն, եւ խօսել նոյնպէս. մինչեւ հաւանե́լ հրէից եւ յունաց բազմաց յոյժ։
բայց անհաւան հրեայքն յարուցին եւ չարացուցին զանձինս հեթանոսացն ՛ի վերայ եղբարց։
Բազո́ւմ ժամանակս շրջէին, համարձակեալք տ(եառ)ն վկայու(թեամ)բ, բանիւ շնորհաց իւրոց. եւ տալ նշանս եւ արուե́ստս լինելոյ ՛ի ձեռս ն(ո)ց(ա)։
Եւ եղեն հերձուածք բազմութե(ան) քաղաքին. ոմանք ՛ի հրեայսն, եւ ոմանք յառաքեա́լսն։
Իբրեւ եղեւ դիմել հեթանոսացն եւ հրէից իշխանօքն իւրեանց՝ ՛ի թշնամանել եւ ՛ի քարկոծե́լ զն(ո)ս(ա),
ազդ եղեալ ն(ո)ց(ա)՝ փախեա́ն ՛ի քաղաքսն լիկոնացւոց, ՛ի լիւստրայ եւ ՛ի դերբէ՝ եւ շուրջ զգաւառաւն, եւ ա́նդ աւետարանէին։
Եւ այր ոմն լիւստրացի տկա́ր յոտից նստէր՝ կա́ղ յորովայնէ մօր իւրոյ, որոյ երբէք չէ́ր գնացեալ։
Սա́ լուա́ւ զխօսսն պաւղոսի, որոյ հայեցեալ ՛ի նա եւ տեսեալ՝ թէ ունի հաւատս փրկու(թ)ե(ան),
ասէ́ մեծաձայն. քե́զ ասեմ յանուն տ(եառ)ն մերոյ յ(իսու)սի ք(րիստո)սի, յո́տն կաց ՛ի վերայ ոտից քոց ուղիղ։ եւ վազվազէր՝ եւ գնայր։
Եւ ժողովրդոցն տեսեալ զոր արարն պաւղոս, բարձի́ն զձայնս իւրեանց լիկոնարէն, եւ ասեն. աստուածք նմանեալ մարդկան իջի́ն առ մեզ։
եւ կոչէին զբառնաբաս դիո́ս, եւ պաւղոս հերմէ́ս, քանզի նա́ էր առաջնորդ բանին։
Իսկ քուրմն դիայ որ կայր առաջի́ քաղաքին, ցուլս եւ պսակս հասուցեալ ՛ի դուռն հանդերձ բազմու(թեամ)բքն՝ կամէր զոհե́լ։
Եւ լուեալ առաքելոցն բառնաբայ եւ պաւղոսի, պատառեալ զհանդերձս իւրեանց՝ արտա́քս վազեցին յամբոխէն. աղաղակէին՝
եւ ասէին. արք՝ զի՞նչ գործէք զայդ. մեք ձեզ նմանօղք կարեօ́ք մարդիկ եմք. աւետարանե́լ ձեզ յայդպիսի ունայնու(թ)ե(ան)ց դառնալ յա(ստուա)ծ կենդանի. որ արար զերկինս եւ զերկիր, եւ զծով՝ եւ զամ(ենայն) որ ՛ի ն(ո)ս(ա)։
որ յանցեալ ազգսն թո́յլ ետ ամ(ենայն) հեթանոսաց գնա́լ ՛ի ճանապարհս իւրեանց։
եւ սակայն ո́չ եթէ առանց վկայու(թ)ե(ան) զինքն եթող, բարերարութ(եամ)բն տա́լ յերկնից ձեզ անձրեւս, եւ ժամանակս պտղաբերս, լնո́ւլ կերակրովք եւ ուրախութ(եամ)բ զսիրտս ձեր։
Եւ զայս ասացեալ՝ հազի́ւ լռեցուցանէին զժողովուրդսն ՛ի չզոհելոյ ն(ո)ց(ա). այլ գնա́լ յիւրաքանչիւր տեղիս։
Եւ ՛ի շրջելն ն(ո)ց(ա) եւ յուսուցանել, եկի́ն հասին յանտիոքէ եւ յիկոնիէ հրեայք։ Եւ ՛ի վիճել ն(ո)ց(ա) համարձակութ(եամ)բ, պատրեցին զժողովուրդսն ՛ի բա́ց կալ ՛ի նոցանէ, եւ ասէին թէ ոչինչ ճշմարտութի(ւն) ասեն, այլ զամ(ենայն) ստեն։ եւ քարկոծեալ զպաւղոս քարշեցին արտա́քս քան զքաղաքն, եւ համարէին զնա մեռեա́լ։
Եւ ՛ի պատել զնովաւ աշակերտացն, յարեա́ւ եմուտ ՛ի քաղաքն։ եւ ՛ի վաղիւ անդր ել բառնաբաւ հանդերձ ՛ի դերբէ։
Աւրետարանեալ ՛ի քաղաքին յայնմիկ՝ եւ աշակերտեալ զբ(ա)զ(ու)մս, եւ դարձան ՛ի լիւստրայ՝ եւ յիկոնիոն՝ եւ յանտիոքիայ։
հաստատեալ զանձինս աշակերտելոցն՝ եւ մխիթարեալ. կալ հաստատո́ւն ՛ի հաւատսն. եւ թէ բ(ա)զ(ու)մ նեղու(թեամ)բ պարտ է մեզ մտանել յարքայու(թ)ի(ւն) ա(ստուածո)յ։
Ձեռնադրեցին ն(ո)ց(ա) ըստ եկեղեցեաց երիցո́ւնս. աղօթս արարեալ հանդերձ պահովք, յա́նձն արարին զն(ո)ս(ա) տ(եառ)ն՝ յոր հաւատացեա́լ էին։
Եւ շրջեալ ընդ պիսիդայ՝ եկին ՛ի պամփիւլեայ։
եւ խօսեցեալ ՛ի պերգէ զբանն տ(եառ)ն, իջի́ն յատտալիայ։
եւ անտի նաւարկեալ՝ գնացին յանտիոք ուստի էին։ յա́նձն արարեալ շնորհացն ա(ստուածո)յ՝ ՛ի գործն զոր կատարեցին։
Եկեալ ժողովեալ զեկեղեցին՝ պատմեցի́ն որչափ արար ա(ստուա)ծ ընդ ն(ո)ս(ա). եւ զի եբաց հեթանոսաց դո́ւռն հաւատոց.
շրջեցան ժամանակս ոչ սակաւս ընդ աշակերտսն։
