Փո́քր էի ես յեղբարս իմ. եւ կրտսե́ր ՛ի տան հօր իմոյ, արածէի զխաշինս հօր իմոյ։
Ձեռք իմ արարին զսաղմոսարանս, եւ մատունք իմ կազմեցին զգործի́ օրհնութե(ան)։
Իսկ արդ՝ ո́ պատմեսցէ զայս տ(եառ)ն իմում, ինքն տ(է)ր ա(մենայ)նի լուիցէ զա(մենայ)ն։
Որ առաքեաց զհրեշտակ իւր եւ ամբարձ զիս ՛ի հօտէ խաշանց հօր իմոյ, եւ օծ զիս յօծումն իւղոյ իւրոյ։
Եղբարք իմ գեղեցիկք եւ մեծամեծք, եւ ո́չ հաճեցաւ ը(նդ) ն(ո)ս(ա) տ(է)ր։
Ելի́ ես ընդ առաջ այլազգւոյն, եւ նզովեցի զկուռս նորա։
Ես հանի զսուսեր ՛ի նմանէ եւ հատի́ զգլուխ նորին, եւ բարձի զնախատինս յորդւոցն ի(սրաէ)լի։ Տունք. Է՜։
