Աղաղակեցէ́ք առ ա(ստուա)ծ ա(մենայ)ն երկիր. սաղմո́ս ասացէք անուան ն(ո)ր(ա), եւ տո́ք զփառս օրհնու(թ)ե(ան) ն(ո)ր(ա)։
Ասացէ́ք ա(ստուծո)յ ո(ր)պ(էս) զի ահեղ են գործք քո. ՛ի բազում զօրու(թ)ե(ան) քում ստեցին քեզ թշնամիք քո։
Ամենայն երկիր երկիրպագցեն քեզ, սաղմոս ասասցեն քեզ, եւ սաղմոս ասասցեն անուան քում։
Եկա́յք եւ տեսէք զգործս ա(ստուծո)յ, որպէս զի ահե́ղ են խորհրդովք՝ քան զա(մենայ)ն որդւոց մարդկան։
Ո́ դարձոյց զծովն ՛ի ցամաք, եւ ընդ գետս անցցեն յոտանաւոր։ Անդ ուրախ եղիցուք մեք ՛ի նա,
որ տիրէն զօրու(թեամ)բ իւրով յաւիտենից։ Աչք ն(ո)ր(ա) ՛ի հեթանոսս հային, ոյք դառնացուցին զնա մի́ բարձրասցին յանձինս իւրեանց։
Օրհնեցէ́ք հեթանոսք զա(ստուա)ծ մեր, լսելի́ արարէք զձայն օրհնու(թ)ե(ան) ն(ո)ր(ա)։
Այն որ ետ զանձն իմ ՛ի կեանս, եւ ո́չ ետ դողութի(ւն) ոտից իմոց։
Փորձեցեր զմեզ ա(ստուա)ծ եւ քննեցեր, որպէս եւ քննի́ արծաթ։
Իջուցեր զմեզ յորոգայթ՝ եդիր նեղու(թ)ի(ւն) ՛ի թիկունս մեր,
եւ անցուցեր զմարդիկ ՛ի վերայ գլխոյց մերոց։ Անցանք մեք ընդ հուր եւ ընդ ջուր, եւ հաներ զմեզ ՛ի հանգիստ։
Մտից ՛ի տուն քո պատարագօք. տաց քեզ զուխտս իմ
զոր խոստացան քեզ շրթունք իմ, զոր բերան իմ խօսեցաւ ՛ի նեղու(թ)ե(ան)։
Զողջակէզս ուղղալի́ցս մատուցից քեզ խոյովք եւ խնկովք. եւ քեզ մատուցից զուարակս եւ նոխազս։
Եկա́յք լուարո́ւք ինձ, եւ պատմեցից ձեզ ամենեքեան ոյք երկնչիք յա(ստուծո)յ, որ ինչ արար անձին իմոյ։
Առ նա բերանով իմով կարդացի, եւ բարձր արարից զնա լեզուաւ իմով։
Զմեղս թէ տեսանէի ՛ի սրտի իմում, մի լուիցէ ինձ տ(է)ր։
Վասն այսորիկ լուաւ ա(ստուա)ծ, եւ նայեցաւ ՛ի ձայն խնդրուածաց իմոց։
Օրհնեալ է ա(ստուա)ծ որ ո́չ ՛ի բացէ արար զաղօթս իմ, եւ ո́չ զողորմու(թ)ի(ւն) իւր յինէն։ Տունք. ժ՜թ։
