Ա(ստուա)ծ ա(ստուա)ծ իմ ես առ քեզ առաւօտ առնեմ. ծառաւեա́ց առ քեզ հոգի իմ, քանիպատիկ եւս եւ մարմին իմ։
Ո(ր)պ(էս) երկիր անապատ եւ անջուր, ուր ո́չ գոյ ՛ի նմա ճանապարհ։ Այսպիսի́ ս(ուր)բս երեւեցայց քեզ, տեսանե́լ ինձ զզօրու(թ)ի(ւն) քո եւ զփառս քո։
Վասն զի լաւ է ինձ ողորմու(թ)ի(ւն) քո քան զկեանս իմ, եւ շրթունք իմ գովեսցե́ն զքեզ։
Այսպէս օրհնեցի́ց զքեզ ՛ի կեանս իմ, եւ յանուն քո համբարձից զձեռս իմ։
Ո(ր)պ(էս) ՛ի ճարպոյ պարարտութ(են)է լցցի անձն իմ, շրթունք իմ ցնծութ(եամ)բ օրհնեսցէ զքեզ բերան իմ։
Զի թէ յիշէի զքեզ յանկողնի իմում, ընդ առաւօտս կանխեալ խօսէի ընդ քեզ։
Զի եղեր իմ օգնական, ՛ի հովանի թեւոց քոց ցնծացայց։
Եկն զկնի քո անձն իմ եւ զիս ընկալա́ւ աջ քո.
եւ նոքա ՛ի նանի́ր խնդրեցին զանձն իմ։ Մտցեն ՛ի ներքոյ անդնդոց երկրի,
մատնեսցին ՛ի ձեռս սրոյ, եւ բաժինք աղուեսուց եղիցին։
Թագաւոր յուսացաւ ՛ի տ(է)ր, գովեսցի́ն ամենեքեան որ երդնուն նովաւ, խցցին բերանք այնոցիկ ոյք խօսէին զանիրաւութի(ւն)։ Տունք. ժ՜ա։
