Լո́ւր ա(ստուա)ծ աղօթից իմոց, եւ նայեա́ տ(է)ր յաղօթս իմ։
՛Ի ծագաց երկրէ կարդացի առ քեզ, մինչ ՛ի վաստակել սրտի իմոյ։ ՛Ի վիմէ բարձր արարեր զիս, առաջնորդեցեր ինձ,
Ի́մ եղեր յոյս եւ աշտարակ հզօր եղեր ինձ յերեսաց թշնամւոյն։
Բնակեցայց ես ՛ի յարկս քո յաւիտեան, եւ ծածկեցա́յց ընդ հովանեաւ թեւոց քոց։
Դու ա(ստուա)ծ լուա́ր աղօթից իմոց. ետուր ժառանգութի(ւն) ոյք երկնչին յանուանէ քումմէ։
Աւուրս յաւուրս յաւելեր թագաւորի ամաց ն(ո)ր(ա), աւուրս ազգաց մինչեւ յազգս ն(ո)ր(ա)։
Կայ եւ մնայ յաւիտեան առաջի ա(ստուծո)յ ողորմու(թ)ի(ւն), եւ ճշմարտութի(ւն) ոյք խնդրեսցեն ՛ի նմանէ։
Այսպէս սաղմոս ասացից քեզ յաւիտեանս յաւիտենից, եւ տաց քեզ զաղօթս իմ օրըստօրէ։ Տունք. ը՜։ Գոբղայս. խ՜բ։
