მას ჟამსა შინა, იტყჳს უფალი, გამოიხუნენ ძუალნი მეფეთა იუდაჲსთანი და ძუალნი მთავართა მათთანი და ძუალნი წინაჲსწარმეტყუელთა მათთანი და დამკჳდრებულთანი იერუსალიმს საფლავთაგან მათთა,
და განაჴმნენ იგინი წინაშე მზისა და წინაშე მთოვარისა და წინაშე ყოველთა ვარსკულავთა და წინაშე ყოვლისა მჴედრობისა ცისასა, რომელნი შეიყუარნეს და რომელთა ჰმსახურეს და რომელთასა ვიდოდეს შემდგომად მათსა და რომელთა ერჩდეს და რომელთა თაყუანის-სცეს მათ. არავინ ეტყებდენ და არცა ტიროდენ, არა შეიკრიბნენ; არცა დაეფლნენ და იყვნენ სამაგალითოდ პირისაგან ქუეყანისა.
რამეთუ აღირჩიეს სიკუდილი ვიდრე ცხორებაჲ, და ყოველთა ნეშტთა, დაშთომილთა ნათესავისა მისგან უკეთურისა, ყოველსა შინა ადგილსა დაშთომილი, რომელსაცა განვჴადნე იგინი მუნ, რამეთუ ამათ იტყჳს უფალი ძალთაჲ.
და ჰრქუა მათ, ვითარმედ, ამას იტყჳს უფალი: Page of ed. 1709: 70=74a ნუ დაცემული არ აღდგების, ანუ მიქცეული არ მოიქცევის?
რაჲსთჳს მიაქცია ერმან ამან და ისრაილმან მიქცევითა ლირბითა და დაპყრობილ იქმნეს აღრჩევასა მათსა შინა და არა ინებეს მოქცევად?
ყურად-იღეთ და ისმინეთ: არა ესრეთ იტყოდიან: არა არს კაცი შემნანებელი უკეთურებისაგან მისისა, მეტყუელი: რაჲ ვყავ? არა მოაკლდა მსრბოლი სასრბოჲსაგან თჳსისა, ვითარცა ცხენი ოფლიერი ჴჳვილსა შინა მისსა.
და ასიდამან ცათა შინა ცნა ჟამი თჳსი, გურიტმან და მჭურინავმან და მერცხალმან, ველისა სირთა დაიცვნეს ჟამნი შემოსლვისა მათისანი, ხოლო ერმან ჩემმან არა ცნა სასჯელნი უფლისანი.
ვითარ იტყჳთ, ვითარმედ: ბრძენნი ვართ ჩუენ, და სჯული უფლისაჲ ჩუენ თანა არს? ამაოჲსა მიმართ იყო წილი მტყუარი მწიგნობართაჲ.
ჰრცხუენა ბრძენთა და დაინაბნეს და მომედგრდეს, რამეთუ სიტყუაჲ უფლისაჲ აგამოუცდელეს: სიბრძნე რაჲ არ[ს] მათ შორის?
ამისთჳს მივსცე ცოლნი მათნი სხუათა და აგარაკნი მათნი მემკჳდრეთა უცხოთა, რამეთუ მცირითგან მათით ვიდრე დიდადმდე მათა ყოველივე ანგაჰრობენ ანგ[აჰ]რებ[ა]სა წინაჲსწარმეტყუელთაგან ვიდრე მღდელამდე მათა ყოველივე იქმს სიცრუესა.
და ულხენდეს შემუსრვილებასა ასულისა ერისა ჩემისასა უპატიოდ და იტყოდეს: მშჳდობაჲ, მშჳდობაჲ! და არასადა არს მშჳდობა.
ჰცხუენა, რამეთუ საძაგელ იქმნნეს და სირცხჳლი არავე შეირცხჳნეს და კდემულებაჲ არა ცნეს; ამისთჳს დაეცნენ დაცემულთა თანა, ჟამსა მოხედვისა მათისასა მოუძლურდენ, თქუა უფალმან.
და შეჰკრებდენ ნაშრომთა მათთა, იტყჳს უფალი. არა არს ყურძენი ვენაჴთა და არა არს ლეღჳ ლეღოანთა შორის, და ფურცელნი დამოსცჳვეს, რომელ მი\ვეცით Page of ed. 1709: 70=74b მათ, გარე-წარჴდა.
რაჲსათჳს ვსხედთ ჩუენ? შეკერბით და შევიდეთ ქალაქებსა მაგართა და შევცჳვეთ მუნ, რამეთუ ღმერთმან განმყარნა ჩუენ და მასუა ჩუენ წყალი ნავღლისაჲ, რამეთუ ვცოდეთ წინაშე მისსა.
შევკერბით მშჳდობისათჳს, და არა არიან კეთილნი ჟამსა კურნებისასა, და აჰა სწრაფაჲ.
დანით გუესმა ჴმაჲ სიმახჳლისაჲ ცხენთა მისთასა, ჴმისაგან ჴჳვილისა ცხენოსნობისა ცხენთა მისთასა შეიძრა ყოველი ქუეყანაჲ და მოვიდეს და შეჭამოს ქუეყანაჲ და სავსებაჲ მისი: ქალაქი და შინა დამკჳდრებულნი მის შორის.
მით რამეთუ აჰა გამოვავლენ თქუენდამი გუელთა მაკუდინებელთა, რომელთა არა არს სახრვაჲ, და გკბენდენ თქუენ იტყჳს უფალი,
უკურნებელად სალმობიერებითა გულისა თქუენისა უღონო ქმნულისათა.
აჰა ჴმაჲ ღაღადებისაჲ ასულისა ერისა ჩემისა ქუეყანისაგან შორიელისა. ნუ უფალი არა არს სიონსა შინა, ანუ მეფე არა არს მუნ? მით რამეთუ განმარისხეს მე ქანდაკებულთა მათთჳს მიერ და ამაოთა მიერ უცხოთა.
წარჴდა მკაჲ, და წარვიდა ლეწვაჲ, და ჩუენ ვერ განვერენით.
შემუსრვათა ზედა ასულისა ერისა ჩემისათა დაბნელდა შეცბუნებულობაჲ, მძლე მექმნეს მე, ვითარცა სალმობანი მშობიარისანი.
ნუ რიტინი არა არს გალაადს, ანუ მკურნალი არა არს მუნ? რაჲსათჳს არა აღვიდა კურნებად ასული[სა] ერისა ჩემისა?
