ნუ იწრაფი პირითა შენითა და გული შენი ნუ იწრაფინ გამოღებად სიტყჳსა წინაშე ღმრთისა, რამეთუ ღმერთი ცათა შინა არს და შენ ქუეყანასა ზედა. ამისთჳს იყვნედ სიტყუანი შენნი მცირედ,
რამეთუ მოიწიოს ჩუენებაჲ სიმრავლითა განმცდელისაჲთა და ჴმაჲ უგუნურისაჲ სიმრავლითა* სიტყუათაჲთა**.
ვითარცა აღუთქუა ღმერთსა, ნუ ჰყოვნი მიცემად მას, არა არს ნებაჲ უგუნურთა შორის, რამეთუ რავდენ აღუთქუ მიცემად, მიეც.
უმჯობეს არს შენდა არააღთქუმაჲ, ვიდრე აღთქუმასა და არამიცემასა.
ნუ სცემ პირითა შენითა ცოდვად ჴორცთა შენთა და სთქუა წინაშე პირსა ღმრთისასა, ვითარმედ "უმეცრება არს", რაჲთა არა განრისხნეს ღმერთი ჴმასა შენსა და განრყუნეს ქმნულნი ჴელთა შენთანი,
რამეთუ მრავლითა საჩუენებლითა და ამაოებათაჲთა და სიტყუათა მრავალთა, ხოლო შენ ღმრთისა გეშინოდენ.
უკუეთუ ცილის-შეწამებაჲ გლახაკისაჲ და ტაცებაჲ საშჯელისაჲ და სიმართლისაჲ იხილო სოფელსა, ნუ გიკჳრნ საქმესა ამას ზედა, მაღალი მაღალსა ზედა დაიცვის და მაღალნი მას ზედა.
და უმეტჱსი ქუეყანისა ყოველსა ზედა, იგი თავადი არს მეუფჱ აგარაკისაჲ მის შენისაჲ, და იყავ შენ სარწმუნო ყოველსა შინა, არს იგი მძიმჱ მიმოტაცებულისა მის.
რომელსა უყუარდეს ვეცხლი, ვერ განძღეს ვეცხლითა, ვინმე შეიყუარა სიმრთელითა ნაყოფი? და ესეცა ამაოვე არს.
სიმრავლითა სიკეთისაჲთა განმრავლდეს მჭამელნი მისნი და მერმე კუალად სიმჴნჱ მის თანა, რამეთუ დასაბამი ხილვად თუალთა მისთა.
ტკბილ არს ძილი მონისა, გინა თუ მცირედ, გინა თუ დიდ ჭამოს განძღებად და განმდიდრებად. არა ვინ არს, ვინმცა უტევა იგი დაძინებად.
არს სნეულებაჲ, რომელი ვიხილე მზესა ამას ქუეშე, სიმდიდრჱ დამარხული მის თანა ძჳრად მისა.
და წარწყმდეს სიმდიდრჱ იგი მიმოტაცებითა ბოროტისაჲთა; შვა მან ძჱ და არა რაჲ არს ჴელთა შინა მისთა არცა ერთ.
ვითარცა გამოვიდა იგი მუცლისაგან დედისა თჳსისა შიშუელი, მიიქცა იგი მისლვად მუნვე მიწად, ვითარცა მოვიდა, და არა რაჲ წარიღოს შრომისაგან მისისა წარსლვასა მას ჴელითა მისითა.
და ესეცა სნეულებაჲ არს ბოროტი: ვითარცა მოვიდა, ეგრეცა წარვიდეს, და მეტად არს, რომელსა-იგი შურების ცუდად.
და ყოველნი დღენი მისნი ბნელსა და გლოვასა შინა და გულისწყრომასა მრავალსა და სნეულებასა და ნავღელსა.
აჰა, ესერა, ვიხილე მე ერთი, რომელ არს კეთილ: ჭამაჲ და სუმაჲ და ხილვაჲ კეთილისაჲ ყოველსა შინა შრომასა მისსა, რომელსა შურებოდის მზესა ამას ქუეშე რიცხუთა ამათ დღეთა ცხოვრებისა მისისათა, რომელი მოჰსცა მას ღმერთმან, რამეთუ იგი არს ნაწილი მისი.
და ყოველსა კაცსა, რომელსა მოჰსცა მას ღმერთმან სიმდიდრჱ, მონაგები და ჴელმწიფე-ყო იგი მოღებად და ჭამად მისგანი ნაწილი მისი, ესე ნიჭი ღმრთისაჲ არს,
რამეთუ არამრავალნი იჴსენნენ დღენი ცხოვრებისა მისისანი, რამეთუ ღმერთმან უცალო-ყო იგი სიხარულისაგან გულისა მისისა.
