Եւ յարուցեալ ամենայն բազմութիւնն նոցա, ածին զնա առ Պեղատոս։
Եւ սկսան չարախօս լինել զնմանէ՝ եւ ասել. գտաք զսա զի թիւրէր զազգս մեր, եւ արգելոյր ի տալոյ հարկս կայսեր, եւ ասէր զանձնէ՝ թէ Քրիստոսն իցէ թագաւոր։
Իսկ Պեղատոս եհարց զնա՝ եւ ասէ. դու ես թագաւորն հրէից։ Նա՝ պատասխանի ետ նմա եւ ասէ. դու ասացեր։
Ասէ Պեղատոս ցքահանայապետսն եւ ցժողովուրդսն. չգտանեմ ինչ վնաս յառնս յայսմիկ։
Եւ նոքա պնդէին, եւ ասէին, թէ խռովէ զժողովուրդս, ուսուցանէ ընդ ամենայն Հրէաստան՝ սկսեալ ի Գալիլեէ մինչեւ ցայսր։
Իսկ Պեղատոս իբրեւ լուաւ զԳալիլեէ, եհարց եթէ Գալիլեացի է այրն։
Եւ իբրեւ գիտաց թէ իշխանութենէ Հերովդի է, ետ տանել զնա առ Հերովդէս. քանզի եւ նա յԵրուսաղէմ էր յաւուրսն յայնոսիկ։
Եւ Հերովդէս իբրեւ ետես զՅիսուս, ուրախ եղեւ յոյժ. զի ցանկայր ի բազում ժամանակաց տեսանել զնա. քանզի լսէր բազում անգամ զնմանէ, եւ ակն ունէր նշան ինչ լիեալ՝ տեսանել ի նմանէ։
Հարցանէր զնա բանիւք բազմօք, եւ նա ոչինչ ետ նմա պատասխանի։
Կային քահանայապետքն եւ դպիրք՝ եւ պնդագոյնս չարախօսէին զնմանէ։
Արհամարհեաց զնա եւ Հերովդէս հանդերձ իւրովք զօրականօքն. եւ այպն արարեալ՝ արկ զնովաւ հանդերձս սպիտակս, եւ ետ տանել անդրէն առ Պեղատոս։
Եւ եղեն բարեկամք Պեղատոս եւ Հերովդէս յաւուր յայնմիկ. քանզի յառաջ թշնամիք էին միմեանց։
Կոչեաց Պեղատոս զքահանայապետսն եւ զիշխանս եւ զժողովուրդն,
Եւ ասէ ցնոսա. ածէք մատուցէք ինձ զայրս զայս իբրեւ զխոտորեցուցիչ ժողովրդեանն. եւ ահաւասիկ առաջի ձեր դատեցայ, եւ վնաս ինչ ոչ գտի յառնս յայսմիկ՝ զորոց դուք չարախօսեցէքդ զդմանէ։
Այլ եւ ոչ Հերովդէս, քանզի ետու տանել զդա առ նա։ եւ արդ՝ ոչինչ մահու արժանի է գործեալ դորա.
Խրատեցից զդա, եւ արձակեցից։
Զի հարկ էր մի մի ըստ տօնի արձակել նոցա։
Եւ նոքա՝ աղաղակէին ամենայն բազմութեամբն՝ եւ ասէին. բարձ զդա, եւ արձակեա մեզ զԲարաբբա,
Որ էր վասն խռովութեան իրիք եղելոյ ի քաղաքին եւ սպանութեան մտեալ ի բանտ։
Դարձեալ Պեղատոս սկսաւ խօսել, քանզի կամէր արձակել զՅիսուս։
Եւ նոքա՝ անդրէն աղաղակէին եւ ասէին. ի խաչ հան զդա։
Եւ նա՝ երիցս ասէ ցնոսա. զինչ չար արար սա. ոչինչ վնաս մահու գտի ի սմա. խրատեցից զսա եւ արձակեցից։
Եւ նոքա ստիպէին մեծաձայն՝ եւ խնդրէին զնա՝ ի խաչ հանել. եւ զօրանային բարբառքն նոցա եւ քահանայապետիցն։
Եւ Պեղատոս հաւանեցաւ՝ առնել զհայցուածս նոցա։
Արձակեաց նոցա զԲարաբբայն՝ զոր վասն խռովութեան եւ սպանութեան արկեալ էր ի բանտ, զոր եւ խնդրէինն իսկ եւ զՅիսուս մատնեաց կամացն նոցա։
Իբրեւ առին գնացին զնա, ըմբռնեցին զոմն Սիմովն Կիւրենացի՝ որ գայր յանդէ. եդին ի վերայ նորա զխաչն՝ բերել զկնի Յիսուսի։
Եւ երթայր զհետ նորա բազմութիւն ժողովրդեանն, եւ կանանց՝ որ կոծէին եւ աշխարէին զնա։
Դարձաւ Յիսուս եւ ասէ ցնոսա. դստերք Երուաղէմի՝ մի լայք ի վերայ իմ, այլ լացէք ի վերայ անձանց եւ ի վերայ որդւոց ձերոց։
Զի եկեսցեն աւուրք յորս ասիցեն, թէ երանի ամլոց եւ որովայնից՝ որ ոչ ծնան, եւ ստեանց՝ որ ոչ դիեցուցին։
Յայնժամ սկսանիցին ասել լերանց՝ թէ անկերուք ի վերայ մեր, եւ բլրոց՝ թէ ծածկեցէք զմեզ։
Զի եթէ ընդ փայտ դալար՝ զայս առնեն, ընդ չորն՝ զինչ լինիցի։
Ածին եւ այլ երկուս չարագործս՝ սպանանել ընդ նմա։
Իբրեւ չոգան ի տեղին՝ կոչեցեալ գագաթն, անդ հանին զնա ի խաչ եւ զչարագործսն՝ զոմն ընդ աջմէ՝ եւ զոմն ընդ ձախմէ խաչեցին։
Եւ Յիսուս ասէ. Հայր՝ թող դոցա զի ոչ գիտեն զինչ գործեն։ Եւ ի բաժանել զհանդերձս նորա, արկին վիճակս։
Եւ կայր ժողովուրդն հայեցեալ. Անգոսնէին զնա իշխանքն հանդերձ նոքօք՝ եւ ասէին. զայլս ապրեցոյց, ապրեցուսցէ եւ զանձն՝ եթէ դա է Քրիստոս որդի Աստուծոյ ընտրեալն։
Այպն առնէին զնա եւ զինուորքն, եկեալ առաջի՝ մատուցանէին նմա քացախ,
Եւ ասէին. եթէ դու ես թագաւորն Հրէից՝ փրկեա զանձն քո։
Եւ էր գիր գրեալ ի վերայ նորա, Յունարէն՝ եւ Դաղմատերէն՝ եւ Եբրայեցերէն գրով, թէ՝ սա է արքայն Հրէից։
Իսկ մի ոմն՝ ի կախելոց չարագործացն հայհոյէր զնա՝ եւ ասէր. ոչ դու ես Քրիստոսն, փրկեա զանձն քո եւ զմեզ։
Պատասխանի ետ ընկերն սաստելով նմա՝ եւ ասէ. չերկնչիս դու յԱստուծոյ՝ զի ի նմին պատժի կաս։
Եւ մեք՝ յիրաւի, զի արժանի որոց գործեցաքն՝ առնումք զհատուցումն. եւ սա՝ ապիրատ ինչ ոչ գործեաց։
Եւ ասէ ցՅիսուս. յիշեա զիս տէր՝ յորժամ գայցես արքայութեամբ քով։
Եւ ասէ ցնա Յիսուս. ամէն ասեմ քեզ. այսօր ընդ իս իցես ի դրախտին։
Եւ էր իբրեւ վեցերորդ ժամ. եւ խաւար եղեւ ի վերայ ամենայն երկրի մինչեւ ցիններորդ ժամն. խաւարեցաւ արեգակն։
Եւ հերձաւ վարագոյր տաճարին ընդ մէջ։
Եւ կարդաց Յիսուս ի ձայն մեծ՝ եւ ասէ. Հայր ի ձեռս քո աւանդեմ զհոգի իմ, զայս իբրեւ ասաց եհան զոգի։
Եւ տեսեալ հարիւրապետին զոր ինչ եղեւն, փառաւոր արար զԱստուած՝ եւ ասէ. արդարեւ՝ այրս այս՝ արդար էր։
Եւ ամենայն ժողովուրդքն որ եկեալ էին, եւ տեսանէին զտեսիլն զայն՝ եւ զգործ, բախէին զկուրծս՝ եւ դառնային։
Կային եւ ամենայն ծանօթքն նորա ի հեռաստանէ. եւ կանայք որ եկեալ էին զհետ նորա ի Գալիլեէ՝ եւ տեսանէին զայն։
Եւ ահա այր մի, անուն Յովսէփ, որ էր նախարար՝ այր բարեգործ եւ արդար.
Սա չէր միաբանեալ ընդ խորհուրդս եւ ընդ գործս նոցա. յԱրիմաթեայ քաղաքէ Հրէից, որ ինքն իսկ ակն ունէր արքայութեան Աստուծոյ։
Սա՝ մատուցեալ առ Պեղատոս՝ խնդրեաց զմարմինն Յիսուսի։
Եւ իջուցեալ զնա՝ պատեաց պաստառակալաւ, եւ եդ ի կռածոյ գերեզմանին, ուր չէր զոք բնաւ եդեալ։
Եւ օրն էր ուրբաթ, եւ շաբաթ լուսանայր։
Եւ երթային զհետ նորա կանայք՝ որք եկեալ էին ընդ նմա ի Գալիլեէ. Տեսին զգերեզմանն, եւ որպէս եդաւ մարմինն նորա։
Դարձան, եւ պատրաստեցին խունկս եւ եւղս, եւ ի շաբաթուն հանդարտեցին վասն պատուիրանին։