Իբրեւ այդ եղեւ, խորհուրդ արարին ամենայն քահանայապետքն եւ ծերք ժողովրդեան վասն Յիսուսի՝ սպանանել զնա։
Կապեցին զնա, եւ առին գնացին, եւ ետուն ի ձեռս պոնտացւոյ պիղատոսին դատաւորի։
Յայնժամ տեսեալ յուդայի՝ որ մատնեաց զնա. թէ պարտաւորեցաւ. զղջացաւ. եւ դարձոյց զարծաթն առ քահանայապետսն եւ ծերս ժողովրդեանն՝
եւ ասէ, մեղայ զի մատնեցի զարիւն արդար։ եւ նոքա ասեն. մեզ չէ փոյթ, դու գիտես։
Եւ ընկէց զարծաթն ի տաճարին՝ եւ գնաց, եւ չոգաւ խեղդեցաւ։
Իսկ քահանապետիցն առեալ զարծաթն՝ ասեն. ոչ է արժան ընդունել զայդ ի կորբանն. քանզի գինք արեան են։
Խորհուրդ արարեալ, գնեցին այնու զագարակն բրտին ի գերեզման օտարաց։
Վասն այնորիկ կոչեցաւ ագարակն այն. ագարակ արեան մինչեւ ցայսօր։
Յայնժամ լցաւ՝ որ ասացաւն ի ձեռն երեմիայի մարգարէին. եւ առին զերեսուն արծաթին զգինս վաճառելոյն, զոր արկին յորդւոցն իսրայէլի։
Եւ ետուն զնա յագարակն բրտի. որպէս հրամայաց ինձ տէր։
Եւ Յիսուս եկաց առաջի դատաւորին։ եհարց ցնա դատաւորն՝ եւ ասէ. դու ես թագաւորն հրէից, եւ Յիսուս ասէ. դու ասես։
Եւ ի չարախօսելն նորա ի քահանայապետիցն եւ ծերոց, ոչ ինչ ետ պատասխանի
Յայնժամ ասէ ցնա պեղատոս. ոչ լսես՝ որչափ դոքա հակառակ քո վկայեն,
Եւ ոչ ետ նմա պատասխանի՝ եւ ոչ բան մի, մինչեւ զարմացեալ դատաւորի յոյժ։
Բայց ըստ տօնի սովոր օր դատաւորն արձակել ժողովրդեանն կապեալ մի զոր կամէին։
Ունէին յայնժամ կապեալ մի նշանաւոր, որում անուն էր յեսու բարաբբայ։
Իբրեւ ժողովեցան, ասեէ ցնոսա պեղատոս. զի կամիք յերկուց աստի՝ զի արձակեցից ձեզ, զյեսու բարաբբա թէ զՅիսուս զանուանեալն Քրիստոս։
Քանզի գիտէր՝ թէ առ նախնաձու մատնեցին զնա։
Եւ մինչ նստէր յատենին, առաքեալ առ նա կինն իւր եւ ասէ չկայ ինչ՝ քո եւ արդարոյն այնորիկ, զի բազում անցք անցին ընդ իս այսօր յանուրջս վասն նորա։
Իսկ քահանայապետքն եւ ծերք հաւանեցուցին զժողովուրդն, զի խնդրեսցեն զբարաբբայն՝ եւ զՅիսուս կորուսցեն։
Պատասխանի ետ դատաւորն՝ եւ ասէ ցնոսա. զո կամիք զի ազատ արձակեցից ձեզ յերկուց աստի, եւ նոքա ասեն, զբարաբբա,
Ասէ ցնոսա պեղատոս. իսկ զի արարից զՅիսուս զանուանեալն Քրիստոս։
Ասեն ամենեքեան՝ խաչեսցի, եւ նա՝ ասէ, զինչ չար արար։, եւ նոքա առաւել եւս աղաղակէին եւ ասէին, խաչեսցի։
Եւ տեսեալ պիղատոսի՝ թէ ոչ ինչ օգնէ, այլ առաւել խռովութիւն լինի, առեալ ջուր՝ լուաց զձեռս առաջի ժողովրդեանն՝ եւ ասէ. քաւեալ եմ ես յարենէ արդարոյդ այդորիկ. դուք գիտասջիք։
Պատասխանի ետ ամենայն ժողովուրդն եւ ասէ. արիւն դորա՝ ի վերայ մեր եւ ի վերայ որդւոց մերոց։
Յայնժամ արձակեաց նոցա զբարաբայն. եւ զՅիսուս գան հարեալ ետ ի ձեռս՝ զի խաչեսցի։
Յայնժամ զինուորք դատաւորին առին զՅիսուս յապարանս. եւ ժողովեցին ի վերայ նորա զամենայն զգունդն.
Մերկացին զնա, եւ արկին զնովաւ քղամիտ կարմիր։
Եւ բոլորեալ պսակ ի փշոց՝ եդին ի գլուխ նորա, եւ եղէգն յաջու ձեռին նորա·ի ծունր իջեալ առաջի նորա կատակէին եւ ասէին. ողջ լեր՝ թագաւոր հրէից։
Եւ թքեալ ի նա առնուին զեղէգնն եւ ծեծէին զգլուխ նորա։
եւ յորժամ ձաղեցին զնա. մերկացուցին ի նմանէ զքղամիդն կարմիր՝ եւ ագուցին նմա զիւր հանդերձն, եւ տարան զնա ի խաչ հանել։
Եւ ելեալ արտաքս՝ գտին այր մի կիւրենացի՝ անուն սիմովն, զնա կալան պահակ՝ զի բարձցէ զխաչն Նորա։
Եւ եկեալ ի տեղին անուանեալ գողգոթա, որ է տեղի կառափելոյ։
Ետուն նմա ըմպել գինի ընդ լեղի խառնեալ, եւ իբրեւ ճաշակեաց. ոչ կամէր ըմպել։
Եւ հանեալ զնա ի խաչ, բաժանեցին զհանդերձսն նորա վիճակաւ. զի լցցի բանն՝ որ ասացաւ ի մարգարէէն. բաժանեցին զհանդերձս իմ յիւրեանց, եւ ի վերայ պատմուճանիոն իմոյ վիճակս արկանէին։
եւ նստեալ պահէին զնա։
Եւ եդին ի վերայ գլխոյ նորա գրեալ՝ զվնաս նորա, թէ այս է Յիսուս թագաւոր հրէից։
Յայնժամ հանին ընդ նմա ի խաչ երկուս աւազակս, մի՝ յաջմէ նորա, եւ մի յահեկէ։
Եւ որ անցանէին՝ հայհոյէին զնա. շարժէին զգլուխս իւրեանց.
Եւ ասէին. Վահ, որ քակէիր զտաճարն, եւ զերիս աւուրս շինէիր զնա. ապրեցո զքեզ, թէ որդի ես Աստուծոյ՝ էջ ի խաչէդ։
Նոյնպէս եւ քահանայապետք ձաղէին հանդերձ դպրօքն եւ ասէին.
զայլս ապրեցոյց, զինքն ոչ կարէ ապրեցուցանել. եթէ թագաւոր է իսրայէլի իջցէ ի խաչեդ՝ եւ հաւատասցուք դմա։
Եթէ յուսացաւ յԱստուած, փրկեսցէ այժմ զդա՝ եթէ կամի. Քանզի ասաց՝ եթէ Աստուծոյ որդի եմ։
Զնոյն եւ աւազակքն՝ որ խաչեալ էին ընդ նմա, նախատէին զնա։
Եւ ի վեց ժամէ աւուրն՝ խաւար եղեւ ի վերայ ամենայն երկրի մինչեւ ցինն ժամ։
Եւ զինն ժամաւն գոչեաց Յիսուս ի ձայն մեծ՝ եւ ասէ. էղի, էղի ղամա սաբաքթանի. այս ինքն Աստուած իմ, Աստուած իմ, ընդէր թողեր զիս.
Ոմանք յայնցանէ որ անդ կային, իբրեւ լուան՝ ասէին. զեղիայ կարդայ դա։
Եւ վաղվաղակի ընթացաւ մի ոմն ի նոցանէ, առ սպունգ լի քացախով, հարեալ յեղեգան՝ ետ ըմպել նմա։
Եւ կէսքն ասէին, թող տեսցուք եթէ գայ եղեայ փրկել զդա։
Եւ Յիսուս դարձեալ աղաղակեաց ի ձայն մեծ, եւ արձակեաց զոգին։
Եւ ահա՝ վարագոյր տաճարին ցելաւ յերկուս, ի վերուստ մինչեւ ի վայր։ Եւ երկիր շարժեցաւ, եւ վէմք պատառեցան։
Եւ գերեզմանք՝ բացան, եւ բազում մարմինք ննջեցելոց սրբոց յարեան։
Եւ ելեալ ի գերեզմանաց յետ յարութեան նորա, մտին ի քաղաքն սուրբ, եւ երեւեցան բազմաց։
Իսկ հարիւրապետն՝ եւ որ ընդ նմա պահէին զՅիսուս, իբրեւ տեսին զշարժումն եւ զեղեալսն, երկեան յոյժ՝ եւ ասեն. արդարեւ Աստուծոյ որդի էր սա։
Էին անդ կանայք բազումք, կային ի հեռաստանէ՝ եւ հայէին, որք եկին զկնի Յիսուսի ի գալիլեէ պաշտել զնա։
Յորս էր մարիամ մագդաղենացի, եւ մարիամ յակովբայ յովսեայ մայր, եւ մայր որդւոցն զեբեդեայ։
Եւ իբրեւ երեկոյ եղեւ, եկն այր մի մեծատուն յարիմաթեայ, որոյ անուն էր՝ յովսէփ. որ աշակերտեցաւ իսկ Յիսուսի։
սա մատուցեալ առ պեղատոս խնդրեաց զմարմինն Յիսուսի։ յայնժամ պեղատոս հրամայեաց տալ մարմինն։
Եւ առեալ զմարմինն յովսէփ՝ պատեաց սուրբ կտաւովք,
եւ եդ ի նոր գերեզմանի՝ զոր փորեաց ի վիմի. եւ թաւալեցուցեալ կափարիչ դրան գերեզմանին վէմ մի մեծ՝ գնաց։
Անդ էր մարիամ մագդաղենացի եւ մեւս մարիամն, նստէին հանդէպ գերեզմանին։
Եւ ի վաղիւ անդր՝ որ է յետ ուրբաթուն, ժողովեցան քահանայապետքն եւ փարիսեցիքն առ պեղատոս,
Եւ ասեն. տէր՝ յիշեցաք զի մոլորեցուցիչն այն՝ ասէր մինչ կենդանին էր. թէ յետ երից աւուրց յառնեմ։
Արդ՝ հրամայեա զգուշանալ գերեզմանին մինչեւ ցերիս աւուրս, գուցէ եկեալ աշակերտքն գիշերի՝ գողանայցեն զնա, եւ ասիցեն ժողովրդեանն, թէ յարեաւ ի մեռելոց. եւ լինիցի յետին մոլորութիւն չար քան զառաջինն։
Ասէ ցնոսա պեղատոս, ունիք զօրականն, երթայք զգուշացարուք որպէս եւ գիտէք։
Եւ նոքա երթեալ՝ զգուշացան գերեզմանին, եւ կնքեցին զվէմն հանդերձ զօրականօքն։