Գովեա́ ե(րուսաղ)էմ զտ(է)ր։ Եւ օրհնեա́ զա(ստուա)ծ քո սիովն։
Զի զօրացոյց զնիգս դրանց քոց, եւ օրհնեաց զորդիս քո ՛ի քեզ։
Որ ե́դ զսահմանս քո ՛ի խաղաղու(թ)ի(ւն) պարարտութ(եամ)բ ցորենոյ լցոյց զքեզ։
Որ առաքէ́ զբան իւր յերկիր, վաղվաղ ընթանան պատգամք ն(ո)ր(ա)։
Դնէ զձիւն ո(ր)պ(էս) զասր, եւ զմէգ ո(ր)պ(էս) փոշի́ ցանեաց։
Արկանէ զսառն ո(ր)պ(էս) պատառս, առաջի ցրտոյ ն(ո)ր(ա) ո́ կարէ կալ։
Առաքէ զբան իւր եւ հալէ զն(ո)ս(ա), հնչեսցեն հողմք եւ գնասցեն ջուրք։
Ո պատմէ զբան իւր յակովբայ, զարդարութի(ւն) եւ զիրաւունս ի(սրաէ)լի։
Ո́չ այսպէս արար ա(մենայ)ն ազգաց տ(է)ր, եւ զդատաստանս իւր ո́չ յայտնեաց ն(ո)ց(ա)։ Տունք. ժ՜։ Գոբղայս. լ՜բ։
