Օրհնեա́ անձն իմ զտ(է)ր. օրհնեցից զտ(է)ր ՛ի կեանս իմ, սաղմոս ասացից ա(ստուծո)յ իմոյ մինչեւ եմ ես։
Մի́ յուսայք յիշխանս յորդիս մարդկան, զի ո́չ գոյ փրկութի(ւն) ՛ի ն(ո)ս(ա)։
Ելցէ հոգի ՛ի նոցանէ՝ եւ դարձցին անդրէն ՛ի հող, եւ յայնմ աւուր կորիցե́ն ա(մենայ)ն խորհուրդք նոցա։
Երանի́ ում տ(է)ր ա(ստուա)ծ յակոբայ օգնական է նմա, եւ յո́յս ն(ո)ր(ա) ՛ի տ(է)ր ա(ստուա)ծ է։
Որ արար զերկինս եւ զերկիր, զծով եւ զա(մենայ)ն որ է ՛ի ն(ո)ս(ա)։
Պահէ զճշմարտու(թ)ի(ւն) յաւիտեան, եւ առնէ իրաւունս զրկելոց։ Տայ հա́ց քաղցելոց,
եւ արձակէ́ զկապեալս տ(է)ր։ Տ(է)ր բանայ զաչս կուրաց, եւ կանգնէ զգլորեալս։ Տ(է)ր սիրէ զարդարս,
տ(է)ր պահէ զպանդուխտս. զորբս եւ զայրիս ընդունի́ տ(է)ր, եւ զճանապարհս ամպարշտաց կորուսանէ։
Թագաւորրեսցէ տ(է)ր յաւիտեան, ա(ստուա)ծ քո սիովն ազգէ մինչեւ յազգ։ Տունք. ժ՜։
