Սիրեցի զի լուիցէ տ(է)ր զձայն աղօթից իմոց.
խոնարհեցոյց զունկն իւր առ իս, եւ ես յաւուրս իմ կարդացի առ նա։
Շրջեցան զինեւ երկունք մահու, եւ վիշտք դժոխոց գտին զիս։
Զնեղու(թ)ի(ւն) եւ զանձկութի(ւն) գտի, եւ զանուն տ(եառ)ն կարդացի։
Ո́ տ(է)ր փրկեա́ զանձն իմ. ողորմած եւ արդար է տ(է)ր ա(ստուա)ծ մեր, ողորմի
եւ պահէ զտղայս տ(է)ր։ Ես խոնարհ եղէ եւ տ(է)ր կեցոյց զիս,
դա́րձ անձն իմ ՛ի հանգիստ քո զի տ(է)ր օգնեաց քեզ։
Փրկեաց զանձն իմ ՛ի մահուանէ, զաչս իմ յարտասուաց, զոտս իմ ՛ի գայթագղու(թեն)է,
հաճոյ եղէց առաջի տ(եառ)ն յերկիր կենդանեաց։ Տունք. զ՜։
