՛Ի կատարած մի́ ապականէր. ՛ի դաւիթ արձանագիր. ՛ի ժամանակի զի փախուցեալ թաքուցեալ էր նա յերեսաց սաւուղայ՝ յայրի́ անդ. ԾԶ։
Ողորմեա́ ինձ ա(ստուա)ծ ողորմեա́ ինձ, զի ՛ի քե́զ յուսացաւ անձն իմ։ ՛Ի հովանի թեւոց քոց յուսացայց, մինչեւ անցցէ անօրէնու(թ)ի(ւն)։
Աղաղակեցի առ ա(ստուա)ծ բարձրեալ, առ ա(ստուա)ծ բարերար իմ։
Առաքեաց յերկնից եւ կեցոյց զիս. ե́դ ՛ի նախատինս որ կոխէին զիս։ Առաքեաց ա(ստուա)ծ զողորմու(թ)ի(ւն) եւ զճշմարտու(թ)ի(ւն) իւր,
եւ փրկեաց զանձն իմ ՛ի միջոյ գազանաց, զի ննջէի ես խռովեալ։ Որդւոց մարդկան ատամունք իւրեանց զէն եւ նե́տք են, եւ լեզուք ն(ո)ց(ա) ո(ր)պ(էս) սուր սուսեր։
Բարձրեալ ես դու յերկինս ա(ստուա)ծ, յա(մենայ)ն երկրի են փառք քո։
Որոգայթք պատրաստեցին ոտից իմոց, եւ խոնարհ արարին զանձն իմ. փորեցին առաջի իմ խորխորատ՝ եւ անկան ինքեանք ՛ի նոյն։
Պատրաստ է սիրտ իմ ա(ստուա)ծ, պատրաստ է սիրտ իմ, օրհնել եւ սաղմոս ասել քեզ փառօք իմովք։
Զարթի́ք փառք իմ զարթի́ք սաղմոսիւք եւ օրհնու(թեամ)բ, եւ ես զարթեայց առաւօտուց։
Խոստովան եղէց քեզ ՛ի ժողովուրդս տ(է)ր, եւ սաղմոս ասացից քեզ յազինս։
Մեծ եղեւ մինչեւ յերկինս ողորմու(թ)ի(ւն) քո. մինչեւ յամպս է ճշմարտութի(ւն) քո։
Բարձրեալ ես դու յերկինս, յա(մենայ)ն երկրի են փառք քո։ Տունք. ժ՜գ։
