Լուարո́ւք զայս ա(մենայ)ն ազգք, ունկնդի́ր լերուք ամենեքեան ոյք բնակեալ էք յաշխարհի։
Ծնունդք երկրի եւ որդի́ք մարդկան ՛ի միասին, մեծամեծք եւ տնանկք։
Բերան իմ խօսեսցի զիմաստութի(ւն), եւ խորհուրդ սրտի իմոյ, զհանճար։
Խոնարհեցուցի́ց յառակումն զունկն իմ. բացից զառակս օրհնու(թ)ե(ան) իսկզբանէ։
Ընդէ՞ր բնաւ երկնչիմ ես յաւուր չարի, զի անօրէնութի(ւն)ք գնացից իմոց մուրջ եղեն զինեւ։
Յուսացեալք ՛ի զօրութի(ւն) իւրեանց, ՛ի բազմու(թ)ի(ւն) մեծութե(ան) իւրեանց պարծեսցին։
Եղբայր ո́չ փրկէ մարդ եւ ո́չ տայ ա(ստուծո)յ փրկանս,
եւ ոչ զգի́նս փրկանաց անձին իւրոյ։ Վաստակեա́ յաւիտեան,
եւ կեցցես մինչ ՛ի սպառ, եւ ո́չ տեսցես զապականու(թ)ի(ւն)։ Յորժամ տեսցես թէ իմաստունք մառանին, ՛ի միասին անզգա́մք եւ անմիտք կորիցեն,
եւ թողցեն օտարաց զմեծու(թ)ի(ւն)ս իւրեանց։
Գերեզմանք տունք ն(ո)ց(ա) եղիցին յաւիտեան, եւ յարկք ն(ո)ց(ա) ազգէ մինչեւ յազգ, եւ կարդացին անուանք ն(ո)ց(ա) ՛ի հողս իւրեանց։
Մարդ ՛ի պատուի́ էր եւ ո́չ իմացաւ, հաւասարեաց անասնո́ց անբանից եւ նմանեաց ն(ո)ց(ա)։
Այս ճանապարհ է գայթագղութե(ան) ն(ո)ց(ա) նոցին. յետ այսորիկ բերանօք իւրեանց հաճեսցին։
Որպէս խաշն ՛ի դժոխս մատնեսցին, եւ մա́հ հովուեսցէ զն(ո)ս(ա), եւ տիրեսցեն ն(ո)ց(ա) ուղիղք ընդ առաւօտս։ Օգնու(թ)ի(ւն)ք ն(ո)ց(ա) մաշեսցին ՛ի դժոխս, եւ ՛ի փառաց իւրեանց անկցին։
Բայց սակայն ա(ստուա)ծ փրկեսցէ զանձն իմ ՛ի ձեռաց դժոխոց, յորժամ ընդունին զիս։
Մի́ երկնչիր յորժամ մեծանայ մարդ, եւ յորժամ բազում լինին փառք տան ն(ո)ր(ա)։
Զի ո́չ թէ ՛ի մեռանել իւրում առցէ́ ընդ իւր զա(մենայ)ն. եւ ո́չ թէ իջցեն փառք տան ն(ո)ր(ա) ընդ նմա։
Այլ անձն ն(ո)ր(ա) ՛ի կեանս իւրում օրհնեսցի, խոստովան եղիցի քեզ յորժամ բարի արասցես դու նմա։
Մտցէ նա մինչեւ յազգ հարց իւրոց. մինչեւ յաւիտեան լոյս մի́ տեսցէ։
Մարդ ՛ի պատու(թ)ի́(ւն) էր եւ ո́չ իմացաւ, հաւասարեաց անասնո́ց անբանից եւ նմանեաց ն(ո)ց(ա)։ Տունք. ի՜։ Գոբղայս. խ՜բ։
