Համբերելով համբերի տ(եառ)ն, եւ նայեցաւ առ իս,
եւ լուաւ աղօթից իմոց։ Եհան զիս ՛ի գբոյ տառապանաց, ՛ի կաւոյ եւ ՛ի աղմոյ։ Հաստատեաց ՛ի վ(ե)ր(այ) վիմի զոտս իմ, եւ ուղղեա́ց զգնացս իմ։
Արկ ՛ի բերան իմ օրհնութի(ւն) նոր, օրհնութի(ւն) տ(եառ)ն ա(ստուծո)յ մերոյ։ Տեսցեն բազումք եւ երկիցե́ն եւ յուսասցին ՛ի տ(է)ր.
երանեալ է այր որոյ անուն տ(եառ)ն յոյս է ն(ո)ր(ա)։ Ո́չ հայեցաւ նա ՛ի նանրութի(ւն),եւ ո́չ ՛ի մոլու(թ)ի(ւն) սուտ։
Բազում արարեր դու տ(է)ր ա(ստուա)ծ իմ զսքանչելիս քո. խորհրդոց քոց ո́չ ոք է որ նմանէ քեզ։ Պատմեցի եւ խօսեցայ՝ եւ բազում եղեն քան զթիւ.
ընդ զոհս եւ ընդ պատարագս ո́չ հաճեցար, լսելիս հաստատեցեր ինձ. զողջակէզս եւ զվ(ա)ս(ն) մեղացն ո́չ խնդրեցեր։
Յայնժամ ասացի թէ ահաւասիկ գա́մ ես, ՛ի գլուխս գրոց գրեալէ վ(ա)ս(ն) իմ։
Առնել զկամս քո ա(ստուա)ծ իմ կամեցայ, եւ զօրէնս քո ՛ի մէջ որովայնի իմոյ։
Աւետարանեցից զարդարութի(ւն)ս քո յելեղեցիս մեծս. ահա́ շրթունս իմ ո́չ արգելից ՛ի քէն։ Տ(է)ր դու գիտացեր
զի զարդարութի(ւն)ս քո ո́չ ծածկեցի ՛ի սրտի իմում, զճշմարտու(թ)ի(ւն) քո եւ զփրկու(թ)ի(ւն) քո։ Ասացի եւ ո́չ թաքուցի զողորմու(թ)ի(ւն) քո, եւ զճշմարտու(թ)ի(ւն) քո ՛ի ժողովրդենէ մեծէ։
Այլ դու տ(է)ր մի́ հեռի առնել զգթութի(ւն)ս քո յինէն. զի ողորմու(թ)ի(ւն) քո եւ ճշմարտու(թ)ի(ւն) քո յա(մենայ)ն ժամ ընկալցի զիս։
Շո́ւրջ եղեն զինեւ չարք որոց ո́չ էր ն(ո)ց(ա) թիւ, հասին ինձ անօրէնութիւնք իմ, եւ ես ո́չ կարացի տեսանել։ Բազում եղեն քան զհեր գլխոյ իմոյ, եւ սիրտ իմ եթո́ղ զիս։
Կամեա́ց տ(է)ր փրկել զիս, եւ տ(է)ր յօգնել ինձ նայեաց։
Ամաչեսցեն եւ յամօթ լիցին ոյք խնդրէին զանձն իմ բառնա́լ զսա. դարձցին յետս եւ ամաչեսցեն՝ որ խնդրէին ինձ չար։
Կրեսցեն զամօ́թ առ ժամայն վաղվաղակի, որ ասէին ինձ վա́շ վա́շ։
Ցնծասցեն եւ ուրախ լիցին ՛ի քեզ, ամենեքեան որ խնդրեն զքեզ տ(է)ր։ Ասասցեն յա(մենայ)ն ժամ մե́ծ է ա(ստուա)ծ, եւ ոյք սիրեն զփրկու(թ)ի(ւն)ս քո։
Ես աղքատ եւ տնանկ եմ ա(ստուա)ծ խորհեա́ զիս. օգնական եւ պաշտպան իմ, եւ դու ա(ստուա)ծ իմ մի́ յամենար։ Տունք. ի՜բ։ Գոբղայս. ծ՜ը։
