Երկինք պատմեն զփառս ա(ստուծո)յ, եւ զարարածս ձերաց ն(ո)ր(ա) պատմէ́ հաստատութի(ւն)։
Օր՝ աւո́ւր բղխէ զբան. եւ գիշեր՝ գիշերի́ ցուցանէ զգիտու(թ)ի(ւն)։
Ո́չ են բանք եւ ո́չ են խօսք, որոց ո́չ լսին ձայնք նոցա։
Ընդ ա(մենայ)ն երկիր ե́լ բարբառ ն(ո)ց(ա), մինչեւ ՛ի ծագս աշխարհի ե́ն խօսք ն(ո)ց(ա)։
Յարեւու եհար զխորան իւր, եւ ինքն ո(ր)պ(էս) փեսայ զի ելանէ́ յառագաստէ իւրմէ, եւ ցնծայ նա ո(ր)պ(էս) սկայ յընթանալ զճանապարհս իւր։
՛Ի ծագաց երկնի́ց են ելք ն(ո)ր(ա), հանգիստ ն(ո)ր(ա) մինչեւ ՛ի ծագս նորուն. եւ ո́չ ոք իցէ որ թաքիցէ ՛ի տապոյ ն(ո)ր(ա)։
Օրէնք տ(եառ)ն անբի́ծ են եւ դարձուցանեն զհոգիս. վկայու(թ)ի(ւն) տ(եառ)ն հաւատարիմ, եւ իմաստո́ւն առնէ զտղայս։
Արդարութի(ւն) տ(եառ)ն ուղի́ղ է եւ ուրա́խ առնէ զսիրտս, պատուիրանք տ(եառ)ն լոյս են եւ լո́յս տան աչաց. երկեւղ տ(եառ)ն սուրբ, եւ մնայ յաւիտեան։
Դատաստանք տ(եառ)ն ճշմարիտ են, եւ արդար է նոյն։
Ցանկալի է նա քան զոսկի՝ եւ քան զակա́նս պատուականս բազումս, քաղցր է նա քան զմեղու խորիսխ։
Քանզի ծառայ քո պահեսցէ զայս, ՛ի պահել նմա հատուցումն բազում։
Զյանցուածս իւր ո՞վ կարէ առնուլ ՛ի միտ. ՛ի գաղտնեաց իմոց սո́ւրբ արա զիս տ(է)ր,
եւ յօտարէ պահեա́ զծառայս քո։ Ապա թէ ոչ տիրեսցեն ինձ, յայնժամ անբիծ եղէց, եւ սո́ւրբ եղէց ՛ի մեղաց մեծաց։
Եղիցին քե́զ հաճոյ բանք բերանոյ իմոյ, եւ խորհուրդք սրտի իմոյ առաջի քո յա(մենայ)ն ժամ. տ(է)ր օգնական իմ եւ փրկիչ իմ։ Տունք. ժ՜դ։
